Saturday, May 31, 2014

වජිරපාණී 2

       
             
                  කොහොමත් ඔය හුරතල් කිරිලි, නැලවිළි වාගෙ දේවල් මගේ ජීවිතේ තිබ්බෙ බොහොම අඩුවෙන්. බාලයාය කියලා මල්ලිටත් , වැඩුමලීය දක්සයාය කියලා අක්කටත් බෙදිලා ගිහාම මට ඉතුරු උණේ සොච්චමයි. එච්චරකට ඉගෙන ගන්නත් බැරි එකේ, මටය කියලා තේරෙන වයසක ඉඳන් අගේ කරන්න කියලා දෙයක් තිබ්බෙ ලස්සන විතරයි කියලා මම තේරුම් ගත්තද එහෙම නැත්නම් මං ගැන මම වත් අගේ කරන්න පාරක් හොයමින් ඉද්දි මට ඒක හම්බ වුණාද කියන්න මම දන්නේ නෑ.
   
          අපේ අක්ක ලස්සනත් නැ එහෙමට.අක්කයි මායි එකට තිබ්බම අක්ක නගෝ කියලා අඳුනගන්න පුළුවන්කම තිබ්බට මාව කොතනත් කැපිලාපෙනුණා රූපෙ හින්දා. අක්කට ඒක ගැන තරහක් ඉරිසියාවක් තිබ්බද කියන්න මම දැනගෙන උන්නේ නෑ. ඒත් එක පුන් සඳින් දුරු වෙයි ගනඳුරු කිව්වා වාගෙ පරම්පරා හතකට හරියන්න දස්සකං රාසියක් අපේ අක්කට පිහිටියෙ කොහොමද කියලා හිතන්නවත් බැරි තරමට මගෙ හිතේ කේන්තියක් වාගෙ දෙයක් පිරිලා තිබ්බෙ ඉරිසියාවට වෙන්න ඇති කියලා අද හිතද්දි මට දැනෙනවා.

         කවියට ගියත්, කතාවට ගියත්, නැටුමට ගියත්, ඉගෙනිල්ලට ගියත් හැම තැනම අක්කා පළවෙනි. එයා ඉසිස්සරෝම ප්‍රේමවන්තයෙක් හොයා ගනිද්දි වයස හරියටම දහ අටයි. මට ඒක එච්චරම මතක "මම නම් ආදරේ කරන්නෙ අවුරුදු දහ අට පිරුණට පස්සෙ" කියලා එයා ගෘහමූලිකයාණන් සහ මෑණියන් දෑ ඉදිරියේ එක දවසක් කරපු ප්‍රකාසේ මට හොඳට මතකෙ තිබ්බ හින්දා. තිබ්බ හොඳ නම ඔප් නංවා ගන්න චේතනාවෙන් එහෙම කිව්වා කියලා හිතුණට අනේ මෙයා දිහා බලන කොල්ලෝ කියලා මට අනිත් පැත්තට හිතුණා.

    එයාගෙ බොහොමයක් වැඩ වාගෙ ඒ ප්‍රේම ප්‍රකාශය සහ හතර වරිගයාට දැනුම් දීමත් හෙනම සාම්ප්‍රදායික වුණා. යාළු වෙන්න අඬගහන කොල්ලගෙ වග විස්තර ටික අම්මට කියලා තමයි එයා පළවෙනි හමුවට ගියාය කිව්වෙ. පහුවදාම කොලුවට කියලා තිබ්බා ගෙදර ඇවිත් අප්පච්චිගෙන් අවසර ගත්තොත් කැමැත්ත දෙනවා කියලා.

             විගඩං! මේවට කැමති වෙන මිනිහත් මෙයාටම හරියන දොන්ත පතාර් මොට්ට බතලයෙක් වෙන්න ඇති කියලා හිතුවට උන්දව දැක්ක වෙලාවෙ නම් මට අදහා ගන්න බැරි වුණා.

...................................................................................................................................................................
ප.ලි.

      ප්‍රලාපයකුත් නොවන, නොවන්නේද නොවන දිග කතාන්දරයක් ලිවීමේ ආසාව හිත කොනක පැහැවන්නේ කලක සිට ය. මේ වෑයම රජ වෙන්නට නොවේ කියා ත්‍රීවීලයක ලියා තිබූ වාක්ය දුටු දවසේ ඔන්න ඔහේ ලියා දමන්නෙමියි හිතා, දන්නා කියන හිත් ගත් කතාන්දර කීපයක් එක මල්ලක දමා අහඹු වීදුරු බෝලය ගන්නා විදියෙන් එක එක එළියට අදින්නට හිතාගත්තෙමි. කරදර වී කියවන්නට එන යන උන්දලා තවත් අපහසුවකට පත්වන්නේ නම් කමා කරත්වා!

No comments:

Post a Comment