Saturday, August 27, 2016

අප දැවෙන කතර දෙස ඉස්පාසු බැල්මක් හෙලන්නී...........










දැඩිතර විරෝධයක් සහිතව, අභ්‍යන්තරයෙන් ම ප්‍රතික්ෂේප කෙරුණද, අධිවේගී පරිභෝජනවාදී අර්ථක්‍රමය කාන්තාරය තුල දිනෙන් දින තම වපසරිය පුළුල් කරගනිමින් සිටියි. "වියළි" හෝ "නිරුදක" වචන අනුමානය ඉක්මවමින් ප්‍රත්‍යක්ෂය ප්‍රදර්ශනය කරන අවධියකි. අවසන් දියබිඳත් අහසට දන් දුන් වැලි කැටයකින් ජීවිතය කුමක්දැයි නාසන්නැ'යි සියල්ලට පෙර මම ඔබෙන් ඉල්ලමි. ජීවිතය තවමත් අප අතමානයේ ම දැවටෙමින් හිඳියි. සිහිල් සුළං ධාරාවක්ව අහම්බෙන් මෙන් අප හරහා ගමන් කරයි.
දිවිබර පුරවාගත් ගැල ද, පෙර මැනව කිසිවකු විසින් සකසා දෙන ලද මගක අප ගෙන යන ගොනු ද, සමඟ තවලම ඉදිරියට ඇදෙයි.කතර වට වැහි පිළිබඳ කතාන්දර සිහිපත්ව ගොනු කුර ඉක්මන් වෙයි.එහෙත් දැවෙන හිරු දැක තව තවත් ගිනිකන වැටී වැල්ලෙහි ම එරී යයි.
ඉදිරියේ ගිනිවැල්ලේ එරී නිල්වන් පතක් නලලේ තබා ඉර මුවා කරමින් පෙරමග බලන ඊතණ පඳුර අප යන මගට මදක් ඔබ්බේ , සුළඟ ගයන, අප නොඅසන ගායනාවක් අසා සිටියි.මගහැර නොයැන්නැයි ඔබට සිහි කැඳවමි. දූලි අතරින් පෙරී, තණ පතට එබී, ඉසියුම් හරිතලව පවා කිතිකවන සිනා සලන්නේ ඒ සුළඟයි. ඊතණ පඳුරෙන් අසා සිටින්නේ රහසේ ගලා යන, හිරියල පලා මතුවීමට නියමිත ජලධාරාවේ වගතුග විය යුතුය. නැවතිල්ලේ අසා සිටින්නේ නම් යන එන ඕනෑම අයෙකුට ඒ රහස කියන්නට සූදානම් බව සුළඟ දැන සිටින්නට ඇත.

ජීවිත කලහාරියේ අඩි සියගණනක් ගැඹුරේ, හිරිගල් තට්ටු අතරේ ගලායන කවි දහරාව යනු , දැඩිතර විරෝධයක් සහිතව, අභ්‍යන්තරයෙන් ම ප්‍රතික්ෂේප කෙරුණද, අධිවේගී පරිභෝජනවාදී අර්ථක්‍රමය කාන්තාරය තුල දිනෙන් දින තම වපසරිය පුළුල් කරගනිමින් සිටියි. "වියළි" හෝ "නිරුදක" වචන අනුමානය ඉක්මවමින් ප්‍රත්‍යක්ෂය ප්‍රදර්ශනය කරන අවධියකි. අවසන් දියබිඳත් අහසට දන් දුන් වැලි කැටයකින් ජීවිතය කුමක්දැයි නාසන්නැ'යි සියල්ලට පෙර මම ඔබෙන් ඉල්ලමි. ජීවිතය තවමත් අප අතමානයේ ම දැවටෙමින් හිඳියි. සිහිල් සුළං ධාරාවක්ව අහම්බෙන් මෙන් අප හරහා ගමන් කරයි.
දිවිබර පුරවාගත් ගැල ද, පෙර මැනව කිසිවකු විසින් සකසා දෙන ලද මගක අප ගෙන යන ගොනු ද, සමඟ තවලම ඉදිරියට ඇදෙයි.කතර වට වැහි පිළිබඳ කතාන්දර සිහිපත්ව ගොනු කුර ඉක්මන් වෙයි.එහෙත් දැවෙන හිරු දැක තව තවත් ගිනිකන වැටී වැල්ලෙහි ම එරී යයි.
ඉදිරියේ ගිනිවැල්ලේ එරී නිල්වන් පතක් නලලේ තබා ඉර මුවා කරමින් පෙරමග බලන ඊතණ පඳුර අප යන මගට මදක් ඔබ්බේ , සුළඟ ගයන, අප නොඅසන ගායනාවක් අසා සිටියි.මගහැර නොයැන්නැයි ඔබට සිහි කැඳවමි. දූලි අතරින් පෙරී, තණ පතට එබී, ඉසියුම් හරිතලව පවා කිතිකවන සිනා සලන්නේ ඒ සුළඟයි. ඊතණ පඳුරෙන් අසා සිටින්නේ රහසේ ගලා යන, හිරියල පලා මතුවීමට නියමිත ජලධාරාවේ වගතුග විය යුතුය. නැවතිල්ලේ අසා සිටින්නේ නම් යන එන ඕනෑම අයෙකුට ඒ රහස කියන්නට සූදානම් බව සුළඟ දැන සිටින්නට ඇත.
ජීවිත කලහාරියේ අඩි සියගණනක් ගැඹුරේ, හිරිගල් තට්ටු අතරේ ගලායන කවි දහරාව යනු , ගැහැණිය ම බව විශ්වාස කරන්නැයි මගේ සිත මට කියයි. කතර මතුයේ කුඩා බිම්කඩක නිල්ල පතුරුවා සිටින ඇය සදාතන දාහයක ඌෂ්මය දරා ගන්නීය. ඇසට නිවන ගෙනෙන්නීය. ගතක ගිමන නිවන්නීය. මනස් විඩා තවන්නීය.
කතර මතුපිටට දිය ගෙන පිරික්සන සාත්තුනායකයකු දියේ සිසිල අත්දකින්නේය. එය දිනෙක ඝනව පැවති බව සිහිකරගන්නේය. දැන් දියව වැගිරෙන මුත් මොහොතකින් වාෂ්පීකරණයේ ගුප්තතාපය ඉක්මවන තැන ආකාසය කරා ඉගිලෙන බව ද දැන ගන්නේය. ඝනව සිට ඌර්ධවපාතනයකට හසුව වැගිරෙන සමය අතික්‍රමණය කර ආකාසගතවන ශක්‍යතා දරන්නිය ගැන මවිතවන්නේය.
ඇසමානයේ රැඳෙන කවිය ද එවැන්නකැ'යි මට සිතෙයි. විවිධ වෙසින් අප ඉදිරියේ සැරසී සිටියද ඒ සෑම කවියකම ජීවය මේ "ආපෝගුණය" ම බව විශ්වාස කරමි.සහජ පෝලියෝවෙන් සහ මාරාන්තික අනතුරකින් උරුම කරගත් සදාතනික වේදනාවන් ඉක්මවා තෙලිතුඩග ජීවිතය සිත්තම් කරන්නට ෆ්‍රීඩා කාලෝට ජීවය පොවන්නේ ද,නලඟනක ලෙස ලොව ඇද බැඳ තබාගන්නට මැර්ලින් මොන්රෝ සමත්වන්නේද, වේල්සයේ කුමරියව සිට ලොවක් හඬවමින් අවසන් ගමන යන්නට ඩයනාව 'වාසනාවන්ත?"වන්නේද , පර්ල් එස් බක් සාරභූමියේ පිටු අතර ජීවය වපුරන්නේද, ඒ අපෝගුණ මහිමයෙන් ම බව, විශ්වාස කරන්නැයි යළිත් මගේ සිත මට බල කරයි.බලකිරීමට යටත් නොවී අවබෝධයෙන් එකඟ වෙමි.
ආකාසයෙන් දිය දහරක ගමන නොනවතියි.ඉහල මුදුනක රැස්වී කැටිගැහී,පෙරපර නොගැලපුණු කතා යළි ගලපන්නට තනන්නී,කතරින් විනිර්මුක්තව ඒ කතරම අවලෝකනයට ද හැකිකම් ලබන්නීය.ඔහේ ගසාගෙන යන්නට ද නොකැමැත්තේ නොවේ.තුඟු කඳු බඳක හැපී විසුණුව මෝසම් කුණාටුවේ අනවරත පහරකෑම් ලබන්නී යළි දියව වැගිරෙන්නීය. ඉනික්බිති කතර හෝ ඉන් එතෙරව අන් තැනෙක නව ඵල උපදවන්නට තෙතමනය සදන්නීය.අපෝ ගුණවන්තී, මව්වත් කාව්‍යකාරී, ලෝකය නිවාලන්නීය.
නැවත ඔබට කියමි.කවිය ද ගැහැණිය ද තම නොසිඳෙන ආපෝ ගුණයෙන් රුහිරයද, ක්ෂීරයද, ජීවයද හොබවන්නී මෝසම් මේඝයක්ව වැතිරී, පැතිරී සිටින්නීය.අප දැවෙන කතර දෙස ඉස්පාසු බැල්මක් හෙලන්නීය.ගැහැණිය ම බව විශ්වාස කරන්නැයි මගේ සිත මට කියයි. කතර මතුයේ කුඩා බිම්කඩක නිල්ල පතුරුවා සිටින ඇය සදාතන දාහයක ඌෂ්මය දරා ගන්නීය. ඇසට නිවන ගෙනෙන්නීය. ගතක ගිමන නිවන්නීය. මනස් විඩා තවන්නීය.
කතර මතුපිටට දිය ගෙන පිරික්සන සාත්තුනායකයකු දියේ සිසිල අත්දකින්නේය. එය දිනෙක ඝනව පැවති බව සිහිකරගන්නේය. දැන් දියව වැගිරෙන මුත් මොහොතකින් වාෂ්පීකරණයේ ගුප්තතාපය ඉක්මවන තැන ආකාසය කරා ඉගිලෙන බව ද දැන ගන්නේය. ඝනව සිට ඌර්ධවපාතනයකට හසුව වැගිරෙන සමය අතික්‍රමණය කර ආකාසගතවන ශක්‍යතා දරන්නිය ගැන මවිතවන්නේය.
ඇසමානයේ රැඳෙන කවිය ද එවැන්නකැ'යි මට සිතෙයි. විවිධ වෙසින් අප ඉදිරියේ සැරසී සිටියද ඒ සෑම කවියකම ජීවය මේ "ආපෝගුණය" ම බව විශ්වාස කරමි.සහජ පෝලියෝවෙන් සහ මාරාන්තික අනතුරකින් උරුම කරගත් සදාතනික වේදනාවන් ඉක්මවා තෙලිතුඩග ජීවිතය සිත්තම් කරන්නට ෆ්‍රීඩා කාලෝට ජීවය පොවන්නේ ද,නලඟනක ලෙස ලොව ඇද බැඳ තබාගන්නට මැර්ලින් මොන්රෝ සමත්වන්නේද, වේල්සයේ කුමරියව සිට ලොවක් හඬවමින් අවසන් ගමන යන්නට ඩයනාව 'වාසනාවන්ත?"වන්නේද , පර්ල් එස් බක් සාරභූමියේ පිටු අතර ජීවය වපුරන්නේද, ඒ අපෝගුණ මහිමයෙන් ම බව, විශ්වාස කරන්නැයි යළිත් මගේ සිත මට බල කරයි.බලකිරීමට යටත් නොවී අවබෝධයෙන් එකඟ වෙමි.
ආකාසයෙන් දිය දහරක ගමන නොනවතියි.ඉහල මුදුනක රැස්වී කැටිගැහී,පෙරපර නොගැලපුණු කතා යළි ගලපන්නට තනන්නී,කතරින් විනිර්මුක්තව ඒ කතරම අවලෝකනයට ද හැකිකම් ලබන්නීය.ඔහේ ගසාගෙන යන්නට ද නොකැමැත්තේ නොවේ.තුඟු කඳු බඳක හැපී විසුණුව මෝසම් කුණාටුවේ අනවරත පහරකෑම් ලබන්නී යළි දියව වැගිරෙන්නීය. ඉනික්බිති කතර හෝ ඉන් එතෙරව අන් තැනෙක නව ඵල උපදවන්නට තෙතමනය සදන්නීය.අපෝ ගුණවන්තී, මව්වත් කාව්‍යකාරී, ලෝකය නිවාලන්නීය.

නැවත ඔබට කියමි.කවිය ද ගැහැණිය ද තම නොසිඳෙන ආපෝ ගුණයෙන් රුහිරයද, ක්ෂීරයද, ජීවයද හොබවන්නී මෝසම් මේඝයක්ව වැතිරී, පැතිරී සිටින්නීය. අප දැවෙන කතර දෙස ඉස්පාසු බැල්මක් හෙලන්නීය.