Thursday, May 24, 2012

මහත්තුරුන්ලා!




හිතේ අමාරුවටයි ආයිබෝං!
වෙන රුදාවකට හෙම නෙවී
ලිව්වා තමයි  වංහුං
වැහුං ඇරියේ නැහැ මෙතුවක් කාගෙවත්

හීනා දී මූනිච්චාවට

අක්කියෝ නංගියෝ කිව්වට
ඉස්තරම්ම වචනෙන් ලිව්වේ මොකෑ
වදාපු අම්මලාට රිදෙන තරම

‍තම තම නැණ පමණ ගැන

තමුන් වගකිවයුතු වෙන
අනුන්ගේ බුලත් පයියෙන්
දුං කොළේ අපට මක්කට

ඩිංගිරි අම්මාගෙ හිට

පානම් පත්තුව උම්මත්තක කළ
ලියන කියන උන්දලාට
සෝලි මිස නම්බු නොදුන්කොට

තරහක් නැ ආයිබෝං

ඇබිත්තං දුකක් මිහ
නිමිත්ත නාක වුණේ
ලිවිල්ලට විතරෝම විතරද?????


සැ.යු. වදින තැනකට වදින්ට කීයලා ය! අහක යන නයි නොමනා තැං ඔල නොදමා ගන්ට ය!






Friday, May 18, 2012

සර්පයා වෙතටයි!

පහුගිය ටිකේම වැඩකට ඇති වැඩක් කෙරුනෙම නැති තරම්.අළුත් රස්සාවකට ගියා.බිසීවෙන්න කිසිම උවමනාවක්  සහ කැමැත්තක් කවදාවත් නොතිබ්බ හින්දම වැඩි වැඩක් කලේ නැහැ.ළඟින්ම ඉන්න යාළුවෝ චරු චුරු ගෑවා



."ඇයි යකෝ!ඔය දන්න කියන දේවල් වලින් රටට ලෝකෙට වැඩක් වෙන්න යමක් ලියපන්කෝ"


"ලියන්න පුළුවන් එකේ පත්තරේට ආටිකල් දෙක තුනක්වත් ලියපියකෝ"


"කවි පොත ගැන අදහස හිතපන්..."


"කෝ බන් අර බ්ලොග් එක.ඒකට හෙන ගහලද..?"   
සහ බ්ලා!බ්ලා!
ටික දවසකින් උන්ටම තේරුම් ගිහාම සද්දෙ වහ ගත්තා.උන්දලාට නොකිව්වට මේ දවස්වල මම පාවිච්චි කරන්නෙ හෂිත අයියගෙ තියරිය.

"නංගියෙ!උඹට ලියන්න දෙයක් නැති වෙලාවට නොලියා ඉන්න එක තමයි හොඳම ...බලෙන් ලියන්න ගිහාම ඒක #######වෙනවා."

( අපි එහෙමයි.හැමෝම කියන එව්ව නෑහුවට කවුරු හරි කියන දේ අහනවා.)

කාලෙකට පස්සෙ අලුත් පෝස්ටුවක්ම නොවුණත් මේ ටික ලියන්න ඕන කියලා හිතුනේ චාමි සෑම් ගෙ ලලක්කා කියෙව්වට පස්සෙ.
හැමදාම ලියනවාමයි කියලා හිතාගෙන හිටියත් හැමදාම අමතක වෙන මේ කතාන්දර පොඩ්ඩවල් දෙක  කොහෙන් හරින් කටු ගාලා නොදැම්මොත් ඒක මගෙ හිතට හරි මදි වගේ.ඒකයි.එහෙම මිසක්ක මේක බ්ලොග් පෝස්ටුවක් එහෙම නෙවෙයි ඕං!
හරිය?

අපි දන්න කියන ගොබිලෙක් හිටියා.අවුරුදු දහ පහලහක ඉඳන් දන්නවා.එකට කනවා බොනවා යනවා එනවා.ගෙවල් වලින් පවා දන්නවා එකට වලබහින වග.ඕම ගිහින් ගිහින් අර උන්දායි අපේ කාණ්ඩෙම තව වනිතාවකුයි ප්‍රේමයක්ද මොකක්දෝ එකකින් වෙළුණා.වෙළුණා කිව්වෙ ඉතින් වෙළුණා තමා.

ටික දවසයි දස්ට කරගත්ත සර්ප ජෝඩුවක් වගේ දෙන්න දෙපැත්තට පැන්නා.එක එක අඩු පාඩු,නොගැලපිලි තියෙන්ට ඇති නෙ.දැන් තියෙන කොස්ස මුන් දෙන්නා එකාට එකා ජම්මාන්තර හතුරෝ වාගෙ හැසිරෙන එක.අපට ඉතින් ඕක හෙනම අවුල්.කියලා පිරිමහන්නත් බෑ.අනේ මන්දා.

පොඩ්ඩ එහෙ මෙහෙ වෙද්දි දෙන්නට දෙන්නා හිත්රිදෝ ගන්නවා.වනිතාව නම් මා එක්කම ආඩපාලි කිය කිය අඬලා හිත හදා ගන්නවා.අරුන්දා මක් කොරනවද දන්නෙ නෑ.ඒකා මේක කියවන වග දන්නවා.උඹේ හැසිරීම හිතා ගන්න බෑ.කරන දෙයක් මිනිස්සුන්ට තේරෙන විදිහකට කරපන් බන්.නැත්නම් අපිත් පැටලෙනවා.

ආහ්!කතා අංක දෙක.අපේ යාළු සෑම්.

බ්ලොග් කෙරුවාවෙන් අඳුන ගත්ත අදටත් නමක් ගමක් නොදන්න හොඳ හිත ඇති මිත්තරයෙක්.එහෙම කියන්නෙ විශේෂ හේතුවකට.පහු ගිය කාලේ මොකක්දෝ හුටපටයක් වෙලා වීතරාගී බ්ලොග එක පාරටම නොපෙනී ගියා.නැති බැරි වෙලාවෙ පිහිටටට කියලා උන්නේ සෑම් විතරයි. වෙච්ච සංගෙදිය කියලා මැසේජ් පොඩ්ඩක් මූණු පොතට දැම්මෙ යමක් කරයි කියලා හිතාගෙනම නෙවෙයි.ඒත් අපරාදෙ කියන්න බැහැ දවස් දෙකතුනකින් මගෙ බ්ලොග තිබ්බ විදිහටම හදලා මග අතටම ගෙනත් දීපි.මේ චූටි අකුරු ඩිංගිත්ත ඒ සෑම්ට ඉස්තුතියි කියන්න. ටැන්කිව් ඈ!!!!

( කසාද බඳිනවා කියලා හිටු කියලා ඉන්විටේෂන් එවන උන්දලාට.>>>>>>

යකුනේ ටිකක් හීන් සීරුවේ වැඩ කරපල්ලා.ලෝක විනාසෙ බොරුවක්.අපිත් ජීවත් වෙන්න එපැයි.හරි හමන් සර්පයෙක් දැකපු කාලයක් මතක නෑ.ඇයි වදේ "ඇතුලත්මුදලි මහත්තයගෙ පඩියෙන්" මීට වඩා සැපට ජීවත් වුණා නෙ.)