අඹගල අඹගල සහ අඹගල

අඹගල ගැන කතාව පටන් ගන්නේ කෝමදැයි කියා හරියටම හිතා ගන්නට බැරි ය.මගේ කුඩා සන්දිය මහගෙදර ගෙවුණු වග වීතරාගිය කියවන අයට අමුතුවෙන් කියන්නට උවමනාද නැතුවා ය.උන්දා මට මුන ගැහුණේ එහෙදී ය.
ආච්චිගේ මලයකු වූ "සෝමෙ මාමා"මා දන්නා කාලයේ රස්සාවට යන්නට නැවතී උන්නේ මහගෙදර ය.සෝමෙ මාමා වැඩි කතා බතා නැත.බෙදා දෙන දෙයක් කා බී පාඩුවේ සිටියි.හවස හතරට ගෙදර එයි.අටට පරවෘත්ති බලයි.සති අන්තයේ ගමේ යයි..එච්චරය.සීයා එක්කවත් "දේසපාලන වලියක්" දමා ගන්නවා මා දැකලාවත් නැත.ගෙදරට එන පිරිමි අයගෙන් සීයා එක්කලා දේසපාලන වලියක් නොදා ගන්නේ එහෙමත් එක්කෙනෙක් වීම නිසා සෝමෙ මාමා ගැන මට අද හිතෙන්නේ මහන වෙන්න ඔන්න මෙන්න හිට අහම්බෙන් කසාදයක් පැටළුණ අහිංසක ජෝන් කෙනෙකු වෙන්නට ඕනා කියා ය.:)


සෝමෙ මාමා නැවතී උන්නේ සීයාගේ කන්තෝරු කාමරය ලෙස පාවිච්චි කළ කාමරයේ නිසා සීයාගේ ලට පට මිනුම් කෝදු ආදී නිධාන වස්තු සහිත මහා කබඩ් රාජයා තිබුණේද එහි ය.සීයාට යතුර දමන්නට අමතක වන දවසක ආච්චීට හවසට සැප නින්දක් ගියොත් එහෙම මට රජ මගුල් ය.සෝමෙ මාමාගේ කාමරයට තිබුණේ ලස්සන කැටයම් සහිත පිත්තල යතුරක් ය.සාලේ දොරේ ගැට්ටක සෝමෙ මාමා තිය යන ඒ යතුර ගත්තාට පසු මට මහ වැඩක් නැත.ආච්චිලාට ඇහෙන්නේ නැති වෙන්නට යතුර කරකවන එක විතරය.:)))
මගේ මේ එකම විනෝදාංශය දියුණු පමුණු කරගන්නට වැඩ සිද්ද වෙන්නේ අහම්බෙන් සෝමෙ මාමා "අඹගල " මාමාව අපේ ගෙදර එක්කාගෙන ආ දවසේ සිට ය.හදිසියේ නවාතැන අහිමි කරගෙන සිටි අඹගල මාමා තම මිතුරා නැවතීසිටි අපේ මහගෙදරට පැමිණ සිටියේ ටික දිනකට නවාතැන් බලාපොරොත්තුවෙන් ය.අදිමදි කීරීම් මැද උනත් සීයා කැමැත්ත දුන්නේ "මොනා වුණත් ඒ මිනිහා එක්ක යමක් කමක් කතා කරන්නවත් පුළුවන්.මොකද සෝමෙ බිල්ලා වගේ කාමරේට රිංග ගත්තම එළියට වත් එනවයැ"වැනි කතාවක් ආච්චීට කියමිනි.
මෙතුවක් කලකට මා දැක ඇති අසාමාන්‍යම කලාකාරයා මට මුන ගැහෙන්නේ ඔහොමය.සෝමෙ මාමා වගේ නෙවේ ය.අඹගල මාමා හතරට ගෙදර ඇවිත් කාමරයට රිංගා ගන්නේ නැත.සීයා සමග පැයක් පමණ වාද කරමින් සිටියි.ඒ වෙලාවට පොල් කොළයක් හෝ කඩදාසියක් අතට අහුවන මානයේ තිබ්බොත් කල්ල මරේ ය.මොකක් හෝ සුකුරුත්තමක් මට සෙල්ලම් කිරීමට අටවා දෙයි.එක්කෝ පොල්කොල සිග්/සැග් එකක් ය,නැත්නම් පොල්කොළ ගිරවෙක් හෝ නෙළුම් මල් පොකුරක් ය. නැත්නම් කඩදාසි කැටයමක් ය,.එදා මහ රැ වෙනතුරුත්,පහුවදා හවස හතර වෙන තුරුත් මගේ වියායාමය කොහොමින් හෝ ඒ අත්කම හදන කලාව හරියට අල්ලා ගැනීම ය.සමහර දාට උත්සාහය හරි යයි.සමහරදාට දින දෙක තුනක පුහුණුවීමත් අසාර්ථක් වෙයි.ඒ වෙලාවට නම පිහියා කතුරු ගොක් කොළ වීසි කර අඬනවා ඇරෙන්නට වෙන දෙයක් කරන්නට නොහිතෙයි."අනේ මේ බූතයෙක් නවත්තගෙන මම විඳින කරදරයක්.ගොක් කොළ හොයන්නයි,කෙල්ලො නලවන්නයි........."ආච්චී ආවේස වීගෙන එන බව දුටු විට මගේ ඇඬිල්ල නවතින්නේ අඹගල මාමාට යන්නට කියාවිය යන සැකයෙනි.

අනෙක් අතට හවස් වරුවේ සීයාගේ කන්තෝරු කාමරයේ අල්මාරිය ගනන් ගන්නට වටිනා බඩුවක් නොවන බව මට වැටහෙන්නට ගත්තේද "අඹගල ආගමනය" ට පසුව ය.ජනෙල් කන්ඩිය දිගට පොල් ගෙඩිවලින් හා සැහැල්ලු ලී වලින් කපන ලද නොයෙක් ආකාර කැටයම් අපමණක් විය.ආච්චී මා හුරු බුහුටි ලෙස හදා තිබුණ නිසාදෝ ඒවා ගත් වගක් නොතේරෙන්නට ගත් තැනම තබා යන්නට තරම් ප්‍රවේසම්කාරී වීමට මට හැකි විය.;)

අඹගල මාමා එක එක විකාර කුරුටු ගැ ඇක්සයිස් පොත් බර ගානක් තිබිණ.ඒවායේ ලියා තිබෙන්නට ඇත්තේ කවි විය යුතු බව මට අද හිතේ.සීරුවට රටාවට කැටයම් කරන්නට දැන සිටි අඹගල මාමා දක්ෂ සිත්තරෙක්ද විය.ඉඳහිට සවස් වරුවක මා ප්‍රිය කරන කැමක් ගෙනත් දීමටද අමතක කලේ නැත.(ගමේ ගොස් එනවිට ගෙන ආ අමුතු හබරල කොළ ජාතියකින් ආච්චී හදා දුන්නේ මතක ඇති කාලයක මම කා ඇති රසවත්ම ව්‍යංජනයයි.)බොහෝ වෙලාවට ඒ බූන්දිය.බූන්දි කමින් ආච්චී උයන තුරු මිදුලට වී අපි එක්කෝ කැටයම් කැපුවෙමු.නැත්නම් ඩබල් රූල් පොතක් ගෙන රවුමට අකුරු ලීවෙමු.අමුතු හැඩතල ඩබල් රූල් පොතේ අඳිමින් අකුරු හැඩ කරගන්නා අමුතු කලාවක් අඹගල මාමා දැන සිටීම කැතම කැත බලි අකුරු ලියමින් සිටි මගේ වාසනාවක් විය.

හිටි හැටියේ දවසක අඹගල මාමා මහ ගෙදරින් යන්නට ගොස් තිබිණ .ඒ වෙද්දී මා හය හෝ හත වසරේ විය යුතු ය,පසු කාලයේ දැන ගත් හැටියට අසල්වාසී නිවසක් තරුණියක් සමග පලහිලව්වකට ඇගේ දෙමාපියන් සීයාට දොස් කීම නිසා සීයා අඹගල මාමාට යන්නට කියා ඇත.ඊට පසු කිසි දිනෙක මට අඹගල මාමා මුන ගැසුණේ නැත.අදත් මඟ තොටකදීවත් ඒ වැඩිහිටි මිත්‍රයා මට අහම්බෙන් හෝ හමු වෙතැයි මට සිතෙන වාර නැතුවා නොවේ..

අඹගල රත්නපුරයේ ගමක් බව ආච්චී කියනු මා අසා ඇත.සබරගමුව බොහෝ සොඳුරු මිනිසුන්ට උපත දුන් ඉසව්වක් වග මට හිතෙන්නට ගත්තේ සුනේත්තරා ,මස් ඉඹුල,හෂිත වැනි මිනිසුන් නිසාය.ඒ ලයිස්තුවේ ඉහලින්ම ලියා ඇති අඹගල මාමාගේ නම අයින් කරන්නට තවමත් මට හිතක් හිතී නැත.
ඉන්නා තැනක ඔහුට යහපතක් ම වේවා.!

බෞතික විද්යා විනෝදය නොහොත් "කෙල්ලන්ගේ" පොඩි පොඩි වීර ක්‍රියා

කොළු කතාවලට පස්සෙ කෙළි කතාවක් හැටියට අද තමයි හා හා පුරා කියලා යශ්ටි ගෙ කතාවක් ලියන්න හිතුනෙ .මෙච්චර කලකට පස්සෙ.මේ කතාව කියවන අයට මෙලෝ රහක් නැති වෙන්නත් පුළුවන්.ඒත් ඔන්න ඔහේ ලියලා දානවා.මොකෝ මේ යන විදිහට අපෙ දරුවෙක්ට "පාසල් වියේ රස කතා " කියන කාලෙ එද්දි අපේ මෙමරිය ඒතරමටම යහපත් තත්වයෙන් තියෙයි කියලා දැන් දැන් තේරෙන නිසා මතු ආයෝජනයක් හැටියට. ඒ තරම් අපේ රටේ විශ්ව විද්‍යාල ක්‍රමය වෙලාවට කලාවට අපිව එළියට දානවනෙ.

ඔන්න අදාල කතාව මෙහෙමයි.අපි උසස් පෙළ කරන කාලේ අපටත් ඔය හැමෝටම වාගෙ දොරකඩ සිට ජීව විද්‍යාව උගන්න ගෙන එන මිස් කෙනෙකුයි,කණට නොඇසෙන ඇහැට නොපෙනෙන ඉගෙනුම් පිළිවෙලක් තිබ්බ ෆිසික්ස් මිස් කෙනෙකුයි,E සිට M දක්වා වෙච්ච බයෝ මැත්ස් ක්ලාස් ඔක්කොටොම එකවර උගන්නන්න පුළුවන් කෙමිස්ට්‍රි මිස් කෙනෙකුයි හිටියා.ෆිසික්ස් මිස් උගන්නන එව්ව ඇහෙන්නෙ ඉස්සරහ පෝලිමෙත් උපරිම දුරකට බෙල්ල දික්කරන්න පුළුවන් සත්වයෙක්ට නැත්නම් දෙන්නෙක්ට විතරයි.ඉතින් ආය අන්තිම පේලියේ හිටිය අපි ගැන කවර කතාද? මේ කතාවෙ කථා නායිකාව "යශ්ටි" දැන් ජ'පුර වෛද්‍ය පීඨෙ අවසන් වසරේ.ඉස්කෝලෙ කාලෙ තිබ්බ උන්මාද තත්වයේ හැටියට මනුස්සයා "සයිකැට්‍රිස්ට් "කෙනෙක් වෙයි කියන එක තමා අපේ ඒකායන අපේක්සාව.

මුන්දා ඒ දවස් වලත් කවුරුවත් කියන දෙයක් අහන යකෙක් නෙවෙයි..උන්න හිටි ගමන් පන්තියෙන් නැගිටලා ගිහින් ,ප්‍රින්සිපල් පන්තියට ඇවිත් හිටියත් සත පහකට ගනන් නොගෙන ,වෙව්ලමින් ඉන්න අපිව තවත් පිස්සු වට්ටමින් බබා වගේ වාඩි වෙන එක යෂ්ටිට සිම්පල්!කණට ඇහෙන්න කතා නොකරන,කැට් වෝක් එකෙන් ගමන් යන මේ අරුම පුදුම ස්ත්‍රී පරාණෙ ගැන දැඩි උනන්දුවෙන් පසු වුණ ගෝතයෙකුත් ඒ දවස්වල යෂ්ටිගෙ ෆිසික්ස් ටියුෂන් ක්ලාස් එකේ උන්නා.මගේ මේ අතිජාත මිත්‍ර පරානෙ පන්තියේ වැඩ ගැන සත පහක උනන්දුවක් නැතුවට මොකද ටියුෂන් ක්ලාස් වැඩ වලට උපරිම භක්තිය.දවසක් ළමයා ෆිසික්ස් මිස් පන්තියට එන්න කලින් එන්න කලින් මෙහෙම කියපි!

"හවසට හදාගෙන යන්න ෆිසික්ස් ගණන් 25ක් තියෙනවා.ඔයාට ඕන නම් ඉන්න.එහා පන්තියට ඉන්ග්ලිශ්! මිස් එන්නෙ නැහැ ලු..මම එහෙට වෙලා ගණන් හදනවා"

මොන දස වැඩ කළ පලපුරුද්ද තිබ්බත් දැන් මාව වෙව්ලනවා.මිස් බැරිවෙලාවත් ඇහුවොත් මම මොනවා කියන්නද?අනික රෙජිස්ටර් එකෙත් මාක් වෙලා ඉවරයි.සේරටම හපන් මිස්ට කේන්ති ගිහාම .මුණු මුණු ගගා ඉගැන්නුවට ගණ්ඨාරේ වාගේ බනින ටික පැය 2 ක්ම අහගෙන ඉන්න වෙනවනෙ.

මට හිතනන්වත් වෙලාවක් නොතියා යෂ්ටි පොත් ටිකත් උස්සගෙන එහා පන්තියට ගියා.මිසුත් පන්තියට ඇවිත් මුණු මුණුව පටන් ගත්තා.දෙකට කාලයි.ඉස්කෝලෙ ඇරෙන්න විනාඩි පහලවයි.මිස්ට යෂ්ටි ගැන ගානකුත්නැහැ.අමාරුවෙන් ගානක් හදලා ඔලුව උස්සපු මට හීන් දාඩිය දැම්මා.

"කුමාරි! මේ ඔයාගෙ ක්ලාස් එකේ ගර්ල් කෙනෙක් නේද?....."

හයියෝ!

එහා ක්ලාස් එකේ ඉන්ග්ලිශ් මිස් යශ්ටිගෙ අතින්ම අල්ලගෙන ඇවිත් අපේ ෆිසික්ස් මිස්ට බාර දෙන්න.

ඊට පස්සෙ වෙච්ච සන්තැසිය කියනන් ඕන නැ නෙ.දෙක හමාර වෙනකල් වැඩිපුර පැය භාගයක්ම දේශනාව අහගෙන ඉන්න වාසනාව අපට උදා වුණා.තිස් අටක් වූ පන්ති වාසී ජනතාව යෂ්ටිට පහුවදා දවසම සුබ පැතුවා.ආශිර්වාද කළා.ඒත් යශ්ටි නෙවෙයි එක දසමයක් සැලුනේ.

අන්තිමට බලද්දි වෙලා තිබ්බෙ මේකයි.එහා පන්තියෙ මිස් එන්නෙ නැහැ කියලා හදිස්සියෙම පීරියඩ් එක මැද්දේ ඇවිත් උගන්න්නන්න අරන්.රෝමේ ගියා නම් ගියා නම් හිටුකෝ ඒ විදිහට.අපේ උන්දා මිස්ව සත පහකට ගණන් නොගෙන ගණන් හදලා.මිස්ට යකා නැගලා නම අහලා රෙජිස්ටරෙත් චෙක් කරලා.එකම නම තියෙන අය කොහෙද පන්ති දෙකක.කණෙන් ඇදගෙන ඇවිත් අදාල තැනට දැම්මේ ඒකයි.

කැලේ මාරු කලට කොටියගේ පුල්ලි මාරු වෙන්නේ නැහැ වගෙ තාමත් යස්ටිගෙ පරණ ගති එහෙමමයි.අදාල තත්වෙ දන්න නිසා අපි ඉවසගෙන හිටියට නොදන්න කථිකාචාර්ය මහාචාර්ය වරු එහෙම නැහැ.මුන්දා ෆයිනල් වෙනකල් ආව ගමන ම විජයග්‍රහණයක් කියාලා තමයි අපට කියන්න තියෙන්නෙ.

එහෙනම් ජය වේවා යශ්ටි! :)

ප.ලි>මේ කතාව මීට කලින් බුකියෙ ෆෝරමේක පල කොළා.කියවපු ඇත්තෝ සමාව බජනය කරත්වා!;)

කොල්ලෝ!!!!!!!!!!! කොල්ලන්ගෙන් ප්‍රවේසම් වෙනු!

පැංචා කාලේ සිටම මා වැඩියෙන්ම කැමැත්තෙන් සිටියේ තනියෙන් ඉන්නටය.ආච්චීත් සීයාත් මගේ ඒ කැමැත්තට ගරු කරමින් මා වටා වැට කඩුළු බැඳීමෙන් වැලකී සිටි බව අදටත් මතකය.ඒත් රෝස මලක් මෙන් උපන්නත් රණ්ඩු කෙක්කක් වූ නගාත්,පැටි වියේ බබා මෙන් හිට උන් හිටි ගමන් අයියා පාට් දමන්නට වූ මලයාත් නිසා කුඩා කාලයේදීම මට ඒ වරම අහිමි විය.අක්කා ලෙස උන් දෙන්නා බලා කියා ගැනීමේ වගකීම මගේ කර මත පැටවුණේ එක දෙක වසරේ උන් කාලයේදීම ය.

මහගෙදර නොහොත් සීයලාගේ ගෙදර උන් කාලය මගේ ජීවිතයේ ලස්සනම කාලය බැව් මා මීට පෙර පෝස්ටුවකින්ද කියූ වග මතකය.ඒ කාලයේ අර මාර පුත්‍රයන් දෙදෙනා උන්නේද නැත.මගේ සහයට ඩැනියල් වී හිටියේ එහා ගෙදර වාසීන් වූ රංගයියා සහ රනිල් අයියාය.මගේ සම වයසේම වුවත් රනිල් "අයියා " වීමට වැඩි කැමැත්තක් දැක්වූයෙන් මට වැඩි වැඩක් නොවීය.සෙල්ලම් ගෙයක් දැම්මත් වතුර ගෙන ඒම ඇතුළු කුදු මහත් කටයුතු සියල්ල ඉටු කළේ රනිල් අයියාය.මල් කඩා දුන්නේ,කොට්ටම්බා තැලුවේ,පිනිජම්බු ඇහිලුවේ ඒ දෙදෙනාය.මට තිබුනේ ජනෙල් ආරුක්කුවට වී කකුල් පද්ද පද්දා ඉන්නට ය.මගේ කෙළි ගති අඩු වී කොලුකම් ඉස්මතු වෙන්නට ගත්තේ උන් දෙන්නා නිසා විය යුතු බව අද මට සිතෙන්නේ ඒ නිසා ය.

හැම අළුත් අවුරුද්දකම සීයාට මසන සූට් එකෙන් කුඩා එකක් මා වෙනුවෙන් මසා දීම දන්නා කාලයේ සිටම සිදු වූවකි.අවුරුදු නැ ගමන් වලදී මා සියාගේ කුඩා අනුරුවක් වීම ගැන ආඩම්බරයෙන් පිපිරෙන්නට ආසන්නව සිටියේ මා පමණක් නොවිය යුතුය.සීයාද ඉන් අපමණ සතුටක් හා සුරතලයක් විඳින්නට ඇතැයි මට අද සිතේ.

දෙක තුන වසර වලදී මා ගුරුවරුන්ගේ විශේෂ අවදානයට යොමුවූ ටියුබ්ලයිට් මෙන් දීප්තිමත් සිස්යාවක් වූ බව සිහි කරන්නේ හද පිරි සතුටකිනි. ;) ඒ වාසනාවේ මහිමයට පන්තියේ සිටි ඇම්බැට්ටම කොල්ලන් මා ළඟට ගණන් අසා ගැනීමට,අකුරු රවුමට ලිවීම පුරුදු කරන්නට , බය කරන්නට දැමීම ගුරුතුමියන්ගේ පුරුද්දක් විය.ඇම්බැට්ට කොල්ලන් මට්ටු කරන්නට නම් මගේ ඉතිරි වී තිබූ කෙළි ගති වලින් වැඩි හරියක්ම කපා දැමිය යුතු බව මා අවබෝධ කර ගත්තේ ඒ කාලයේදීම ය.අන්තිමට සිස්සත්තේ පාස් වන විට ඉතිරිව තිබුණේ ඉතා සුළුතර කෙළි ගති කිහිපයක් පමණි.

උදා:ඉස්කෝලෙට ගවුම් ඇඳීම,තෙල් ගා කොන්ඩය පීරීම,කොල්ලෙක්ට පැන්සලෙන් අනින්නට යන විට දෙපාරක් විතරක් හිතීම

අපේ ගේ ළඟම ඇනෙක්සියක පදිංචිව සිටි සුරංගයා ඒ කාලයේ සිටම මට ඇල්ලුවේ නැති කාරණාවක් තිබුණි.ඒ මම කළුවරට බය බවත් ,හයියෙන් කැ ගසාගෙන ඇඟට පැන්න විට මම බය වී කැ ගසන බවත් උන්දා දැන සිටි නිසා ය.එකමත් එක දවසක අපේ දොර් උලුවස්සේ එල්ලි සිට ඇඟට පැන්න දවසේ මම සුරංගව පන්නා ගෙන ගොස් අතට අසු වුණ පොල් කෝම්බයකින් දමා ගැසුවේ ඔළුව පලන්නට නොවුණත් ඒක වෙන්නට නියමව තිබුණේ එහෙම ය.සුරංගගේ අම්මා තකහනියේ විත් අම්මාට ගතු කීවේ මා නම් ළමාගති ගැවිලාවත් නැති යක්ස කෙල්ලක බව කියමිනි.අම්මා මට කිසිවක් නොකීවත් එදා නම් මට ඇත්තටම බය හිතුණේ සුරංගයා මැරෙයිම කියා හිතුණ නිසා ය.අදත් සුරංග පාරක තොටක මුණ ගැසුණු විට මට උන්දාගේ මූණට පෙර නලලේ කැළල දැක බකස් ගා හිනා යන්නේ ඇයිද මන්දා ය.;)

බාලිකාවකට ගියත් මගේ ඒ ගති එහෙම්මම විය.හත අට පන්තිවලදී අහම්බෙන් නිවාසාන්තර නාට්ටියකට සහභාගී වීමෙන් පටන් ගත් ගමන සමස්ත ලංකා ,අන්තර් පාසල් මට්ටමට ගියත් ඒ කිසිම දවසක මට ගැහැණු චරිතයක් රඟ පැමේ අවස්ථාවක් උදා නොවීම වාසනාවක්ද අවාසනාවක්දැයි කීමට නොදනිමි.එක එක සංගම් දහ පහළවක සිට කොළඹ පහේ සිට දාහතර දක්වා ඉස්කෝලවල කොල්ලන් සමඟ හැප්පෙද්දී,වාද කරද්දී,කවදාවත් සැක සාන්කාවක්,බයක් ඇති නොවුනේ ඒ පරිචය නිසා විය යුතු ය.

උසස්පෙළ ආරම්භ කළ කාලයේ දෙයියාගේ හවස පන්ති යාම ඇරඹීම නිසා ගමන් සගයෙක්ගේ වුවමනාව තදබල විය.අම්මාටත් අප්පච්චීටත් මගේ නැට්ටමෙන් එලවන්නට කාලයක් නොවූ බව දැන වුන් මට අලයාගේ සමාගමය අති මහත් සහනයක් විය.පැල් බැඳගෙන පෙම් කරන්නට කෙල්ලක් උන් නිසා ඒ අතින්ද කරදරයක් වූයේ නැත.යන එන මග තොට සැබැ සහෝදර සමාගමයෙන් මා පරිස්සම් කල අලයා සිහි වන විට අදටත් නෙතට පහදා ගත නොහැකි කඳුළක් මතු වන්නේ නිරායාසයෙනි.මේ ජීවිත කාලය තුල මට හමු වූ සැබැ මිතුරන් කිහිප දෙනා අතර උන්දා ඉහලින්ම ඉන්නා බව අදත් සිහි කරන්නේ දැඩි ලෙංගතුකමකිනි.(හා,,,,හා..... බැහැපන්!මුරුංගා අතු හයිය නැත.)

ඊට අමතරව මා වටා උන් සගයන්ගෙන් වැඩි පිරිසක් කොල්ලන් වුවත් ප්‍රේමයක් පටන්ගන්නට යෝධයා හමු වනතෙක්ම ඉන්නට සිදු වූයේ ඒ මගේ ඉරණමේ ලියවී තිබූ හැටියට වෙතැයි විස්වාස කරමි.යෝධයා පවා පෙම්බරා නොවී මිතුරු වෙසින්ම උන්නා නම් මීට වඩා හොඳ විය හැකි බව නොකිව හැක්කේ කාටද?

කතාව එහෙමය.අදටත් මගේ මිතුරන්ගෙන් වැඩි පිරිස කොළුවන් වීමේ රහස ඕකය.ඒ ඇර වෙන නැහැදුණු කමක් නොවේය.මේ ඔක්කෝම කීවේ පම්පෝරියකට එහෙම නොවේය.දුකට ය.බලන කියවන අයට මොනවා හිතෙනවාද දන්නේද නැත.අම්මා අප්පා හොඳින් තේරුම් ගත් ඒ සත්‍යය වෙනත් අය වරදවා වටහා ගත් එකට දුකය!
අප්‍රමාණ දුක ය.
අම්බානක දුක ය!

හැඟුම්බර නොවී සිටිය නොහැකි තත්පරය!

අම්මා මට කවදත් පක්සපාතීය.ගෙදර දොරේ දැතේ හුරුව ගැන හිතමින් දොස් මුරය දමන අම්මා කෙනෙකු හිටියානම් ජීවිතය මෙහෙම විඳිමින් "ආතල්" ගන්නට මට ලැබෙන්නේ නැත.කූඩු කිරිල්ලියක නොකොට ලෝකය දකින්නට මුල් පියවර තබන හැටි කියා දුන්නේ අම්මාය.අප්පච්චීටද මගේ නිවරැද්ද සහතික කරන සාක්ෂිකාරිය වූයේ ඇයයි.ඒ මොනවා වුණත් ලෝකයේ මට වැඩියෙන්ම රිද්දන්නට පුළුවන්ද අම්මාටය.වැඩිය ඕන නැත.දෙපාරක් රවලා බැලුවා නම් ඇති ය.ඇඬෙනවාය.දුක හිතෙනවාය.රටේ පුරුද්දට හිතට නාල්ලන දෙයක් කියූ විට එකට එක කියාගෙන යනවා මිසක මෙතුවක් අම්මාගේ හිත රිද්දන දෙයක් නොකර ඉන්නට උපරිම උත්සාහයක් ගැනීම සහ එය සැහෙන දුරට සාර්ථක වීම ගැන නම් මට අවංකවම ඇත්තේ අප්‍රමාණ තන්තෝසයක් ය.

අම්මාට කේන්ති යනවා වැඩිය.ඒත් "මල පනිනවා" කියන එක වෙන්නේ කලාතුරකින්ය.එහෙම එක වුණ දාට බලා ගන්න පුළුවන් ය.අප්පච්චීව සත පහකට මායිම් කිරිල්ලක් නැත.වචනය එහා මෙහා වෙන්නට බැරිය.අතේ ඇති පිඟන් කෝප්ප මගේ මූණට දමා එවනවාය.එදාට මම පූසා ය.අහිංසක ය.තත්වය නරක අතට හැරෙන්නේ අප්පච්චිගේ රතු කට්ට ඩින්ගිත්තක් එහා මෙහා වෙන්ට ගත්තාමය.ඊට පසු විස්තරය කියලා වැඩක් නැත.ගොඩක් අයට ඒ අත්දැකීම් ඇතිය.

දන්නා කාලයක මගේ ඉවුමක පිහුමක ,ඇඳුමක පැළඳුමක දොසක් අම්මා කියා නැති එක සතුටට කාරණාවක් ය.හේතුව අම්මා ඉවිලි පිහිලි ගැන වැඩි දැනුමක් හෝ උනන්දුවක් නැති එකය.ඒ අපේ අම්මා අනික් අම්මලාගෙන් වෙනස් වෙන එක ලොකු කාරණාවක් ය.අස් පස් කිරිල්ලට දක්වන සැලකිල්ලෙන් සීයෙන් එකක් අම්මා ඉවිල්ලට දක්වන්නේ නැත.ඒකටත් හේතුවක් ඇත.අම්මා බබෙක් වගේ හදා ගත් කිරි අම්මාය.කිරි අම්මා මිය යන තුරුම අපේ අම්මා කිරි අම්මාගේ "චූටි"ය.කසාද බැඳ ආ පළමු දවසේම කොත්තමල්ලි දමා පොල් සම්බෝල හදන වාසනාව උදා කර දී ඇත්තේ ඒ හුරතලයයි!;)

මට මතක කාලයක අම්මා ඉන්ද්‍රානිගේ ,ඇංජලීන්ගේ ගීත තාලයට ගයා සිනා සෙමින් සිටියාය.පුංචි පත්තර මාස අනුපිළිවෙලට අවුරුදු තුනක් එකතු කරන හැටි කියා දුන්නාය.පාට පාට ඩිමයි කොළ වලින් ඉස්කෝලේ යන්නටත් පෙර රූප අලවන හැටිත්,තාලයට ජයමංගල ගාථා කියන හැටිත් කියා දුන්නේ අම්මාය."රම්පොට තෙළඹුව මැණිකෙට......."කියමින් ඉන ගස්සා හැඩට නටන හැටි මුලින්ම දැක්කේ අම්මාගෙන් ම ය.දහම් පාසල් තරඟ හා රට වටේ ඇති එක එක තරඟ වලට මා එක්කාගෙන ගියාය.ඒත් කිසි දවසක පාඩම් කරද්දී "දැන් ඔය ඇති නිදා ගන්න" කියනවා මිසකකෝටු උල් කර පාඩම් කරන්නට බල කර නැත.


එහෙම විනෝදෙන් උන්නාට අම්මාගේ ජීවිතය රස සාගරයක් නොවේ ය.අම්මාගේ අම්මා එනම් මගේ නුදුටු අත්තම්මා මිය යන විට අම්මාගේ වයස යන්තම් මාස තුනක් පමණ ලු.!එතැන් පටන් අම්මා හදා වඩා ගෙන ඇත්තේ හිතවත් පවුලක යුවලක් වූ මගේ කිරි අම්මා සහ සීයා විසින් ලු.ඒත් කිරි අම්මා තමාව අනුන්ගේ දරුවෙකු ලෙස හැඟෙන්නට වචනයක් හෝ කිසි දිනෙක කියා නැති බව අම්මා අදත් සිහි කරන්නේ ඇඬූ කඳුළිනි.

අම්මා ගැන මෙහෙම කියා ඉවර කරන්නට බැරි බව අමුතුවෙන් කියන්නට උවමනා නැත..සාම්ප්‍රදාය කර තබාගෙන පට්ට ගසනා නැන්දලා මාමලා මැද මා නිවරදි දේ කරති-යි යන උපරිම විස්වාසය මත අම්මා මා හැකි තාක් නිදහස්ව තැබුවා ය.ලෝකයම මා වැරදි වග කියද්දීත් හැම අම්මා කෙනෙක් මෙන්ම මා විස්වාස කළාය.ඒ විස්වාසයෙන්ම මා නිවරැද්දේ රඳවා තබා ගත්තාය.

සිසේරියන් සැත්කමකින් කුළුඳුල් දරුවා ලෙස මා උපන් විට අම්මා කම්පනයට පත්ව දින කිහිපයක් සිහි කල්පනාවෙන් තොරව සිටි බව මා අසා ඇත.පදය පදය ගැට ගසා කවි ලියන කාලයේ මම අම්මාගේ හැම උපන්දිනයකටම කවි ලියා දී ඇත.ඒත් මතක ඇති කාලයකින් මම අම්මා ගැන කිසිවක්ම ලියා නැත.මේ ලෝකයේ හැම අම්මා කෙනෙක් සේම ,සමහර විට ඒ හැම අම්මා කෙනෙක්ටම වඩා මගේ අම්ම දුක් විඳ ඇත.වැඩි හරියක් මා නිසා නොවූවත් ඇගේ සතුට වෙනුවෙන් මා මෙතෙක් කළ දේ අවමය.ඇය පතන තැනක හිඳ ඇය සතුටු කරවන තෙක් ඇයට සුව දීඝායු පැතිය යුතුය.! කිව යුත්තක් ඇත.තවමත් මේ ලෝකයේ මා වැඩියෙන්ම ආදරය කරන්නේ මගේ අම්මාට ය!ඇයට තරම් වෙන කිසිවකුට ආදරය කරන්නට නොහැකි වීම ගැන හිත රිදවා ගන්නා අයෙක් වේ නම් මට සමා කරන්න...!

කට ඇති පුතාලා ද ? කට ඇති දුවාලා ද? ;) හා..හා... කට කට!!!!

මේ කතාන්දරේ ලියන්න ඕන කියලා හිතුනේ දුකා අයියගේ මේන්න මේ කතාව හින්දා.මම බ්ලොග් ලිවිල්ලට හේත්තු වෙන්න දුකා බ්ලොග් රාජයත් ලොකුම හේතුවක් වුණ නිසා දුකා අයියගේ බස් රේඩියෝ කතාවට සුබ පතන ගමන්ම මේ කතාවට එන්නම්කෝ.ආ...කකා කියවන අය දන්නවනේ "නේම් ඩ්‍රොපින්" කතාන්දර ගැන.පටන් ගන්න කලින් කියන්නේ මේකත් ටික වෙන්න ඒ වර්ගේ එකක්.පස්සෙ චරු චුරු බැහැ හරිය?...:)

කලිනුත් මහගෙදර විත්ති වල කියලා තියෙන හැටියට පවුලට එකතු වෙච්ච බාලයෝ දෙන්නට පින් සිද්ද වෙන්න වීතරාගීගෙ බාල කාලෙන් වැඩි කාලයක් ගෙවුණේ මහගෙදර නෙ.ඒ කිව්වේ වීතරාගීගේ පියාණන්ගේ දෙමාපියෝ වසන නිවාසේ.නිවාසේ සහ අක්කරයකට ආසන්න පලවැලින් බර වත්තකට වෙලා තනි මට කරන්න මොන තරම් දේවල් තිබ්බද කියලා මේ කතාන්දර බලපු අයට මතක ඇති.

ඔය කාලේ ලංකාවෙ වැඩිය ටීවී තිබ්බ කාලයක් නෙවෙයි.ඒත් ආච්චිලාගේ ගෙදර ටීවී එකක් සහ රේඩියෝ එකක් තිබීම වීතරාගී තමන්ගේ ගෙදර පස් පාගන්නවත් කැමැත්තක් නැති ළමයෙක් කළා කිව්වොත් වරදක් නැහැ.ඔය කාලේ වීතරාගී අකමැතිම කාරණාවකට තිබ්බෙ රැ අටට නිස්සබ්දව සීයා ළඟ වාඩි වෙළා ප්‍රවෘත්ති බලන්න එක අනිවාර්යවෙච්ච එකයි,නිදා ගන්න කලින් ආච්චි ලයිට් නිව්වොත් හුස්ම හිරවෙලා මැරෙයි කියලා තිබ්බ බයයි විතරයි. ;)

ඒ කාලෙ අර දුකා අයියා කිව්ව විදිහට දවල් දොළහට විතර ආච්චිගෙ කරවල බැදුමේ , අල කිරි හොද්දේ සුවඳ ගේ පුරා දෝරේ ගලමින් බඩ පණුවන් පිනුම් ගස්සන වෙලාවට තමයි "ඩින්ගො ඩින්ගි ඩින්....."මියුසික් එකත් එක්ක රම්‍යා වනිගසේකර නෝනා ප්‍රවෘත්ති කියන්න පටන් ගන්නේ.වීතරාගීට මතක කාලෙක ඉඳන් සාලෙ එලපු පොඩි කලාලෙක වාඩි වෙලා වීතරාගී බත් කන්න ගන්නේ ඒ රම්‍ය කටහඬ අහගෙන.ටික ටික ලොකු වෙලා අලුත් අලුත් නිවේදිකාවෝ කොච්චර ප්‍රවෘත්ති කියනවා දැක්කත් වීතරාගීගේ හිතට කාවැදිච්චම හඬ වුණේ රම්‍යා වනිගසේකර මහත්මියගේ හඬ.

ඔහොම කාලේ ගෙවිලා වීතරාගී සිස්සතේ එහෙම පාස් වෙලා බාලිකාවට යන්න ගත්තා.බාලිකාවේ ලොකු "සන්නිවේදන ඒකකය"ක් (Broadcasting Unit ) තිබ්බනෙ.උදේට ධම්ම පදය කියන,ප්‍රවෘත්ති කියන,පන්සිල් දෙන එව්ව ඔක්කොම කළේ අර හැම පන්තියකටම හයි කරලා තිබ්බ පෙට්ටියක් වගේ එකකින් නේ.ඒ කාලේ සන්නිවේදන ඒකකේ "නිවුස්" කියන අක්කලා මුළු ඉස්කෝලෙ ම ප්‍රසිද්ධයි.මිස්ලගෙනුත් විශේෂ සැලකිලි නැතුවාම නෙවෙයි.ඉතින් වීතරාගී ඉස්කෝලෙට ගිය කාලේ ඉඳන් "නිවුස් කියන අක්කෙක් " වෙන්න ඕනෙ කියන එක හිතේ වැඩ කලේ හරියට කවදා හරි"ඇමරිකන් අයිඩල් වෙනවා" වගේ ටිකක් ලොකු සයිස් එකේ ටාගට් එකක් හැටියට.


ඕන්න ඉතින් කාලේ ගෙවිලා ගෙවිලා වීතරාගීත් අක්කලාගෙ වයසට ඒ කිව්වෙ දොලහේ පන්තියට ආවා.ඔය සන්නිවේදන ඒකකේ වැඩත් ටිකක් අමුතුයි.හැම අවුරුද්දකම මුල වාරේ දවසක 12 වසරේ ඉන්න ළමයින්ට නිවේදනයක් දෙනවා ප්‍රවෘත්ති නිවේදිකාවන් වෙන්න බලාපොරොත්තු වෙන අය අහවල් ශිෂ්‍ය නායිකාවට නම් දෙන්න කියලා.ඊට පස්සේ දවසක හවසක මේ හැමෝටම ප්‍රධාන ශාලාවට එන්න කියලා ප්‍රවෘත්තියක් නිර්මාණය කරලා ඉදිරිපත් කරල පෙන්නන්න කියනවා.එතනින් ආරාධිත විනිශ්චය මණ්ඩලය තෝරන හොඳම දහදෙනා තමයි ඒ අවුරුද්දෙම පාසලේ ප්‍රවෘත්ති කීම සහ අනෙක් හැම උත්සවේකම වාගේ නිවේදන කටයුතු කරන්නේ.

ඕන්න අදාල හවස උදා වුණා.මෙන්න බොලේ12 වසරින් බාගයක්ම වාගේ එතන.එකසිය පනහක් දෙසීයක් විතර.ඔය වයසට ඉතින් ඔය වගේ දේවල් වලට ඇල්ම නැත්නම් ඒක ලෙඩක් වෙන්න ඕනනෙ. :P දැන් නම් වීතරාගීට ආපු මෝඩකම් කියලයි හිත.ආපහු යන්න හදනකොටම තමයි දැනගත්තේ නිවේදිකාවෝ තෝරන්න ඇවිත් තියෙන්නේ කවුද කියලා.ආයේ වෙන කවුද .......

අපේ රම්‍යා වනිගසේකර නෝනා මහත්මිය මිසක. :)

ඕන්න ඉතින් වීතරාගීත් තරඟෙට සහභාගී වුණා.වීතරාගීගෙ වීරවරියත් හොඳට හිනාවෙලා ලකුණු දානවා වීතරාගී බලාගෙන.එදා ගෙදර ගියේ ඒ හිනාව හිත පුරාම ඇඳගෙන.ඉස්කෝලෙට මොනතරම් ජනප්‍රිය චරිත ආව ගියත් ළදරු කාලේ ඉඳන් වීරවරියක් මෙහෙම මුණගැහීමේ අමුතුම එකක් තියෙනවනේ....

කතාව එච්චරයි.දවස් දෙක තුනකින් තෝරගත්ත නිවේදිකාවන්ගේ නම් දාල තිබුණා ප්‍රධාන දැන්වීම් පුවරුවේ. වීතරාගීගෙ නමත් උඩින්ම තිබ්බය කියන්නේ.. :))))))

ඒක වීතරාගීගේ ජීවිතේ වැඩී.......යෙන්ම සතුටු වුණ දවසක් කිව්වොත් බොරුවක් එහෙම නෙවෙයි ඕන්.... :)

ඒත් එක්කම ප්‍රවීණ නිවේදිකාවක් වගේම දක්ෂ චරිතාංග නිළියක් වන රම්‍යා වනිගසේකර මහත්මියට,මගේ නිවේදන ලෝකේ වීරවරියට දීර්ඝායුෂ ලැබෙන්න කියලත් ප්‍රාර්ථනා කරනවා. :)

උඩරට මැණිකේ ... මට තුට්ටු දෙකක් දියෝ...!

හත් ඉලව්වේ.මේකෙයි තියෙන කතා රාසිය.හිනා වෙලා පණ ගියා ඕන්.ඉතිං ආයේ මොටෝ හිත හිත ඉන්නෙ.මටා..හ් හිතුනා දන්න කියන අඩු වැඩිය දාලා හොඳවැයින් එකක් ලියන්ට.

මේ සංසිද්ධිය වුණේ කෝච්චියක.කෝච්චියක් කිව්වට සුළු පටු එහෙම නෙවී.උඩරට මැණිකෙ කොළඹ දුවන වෙලාවක ඕං.නුවර ඉඳන්ම දෙවෙනි පන්තියෙන් ආසන වෙන්කරගත්ත ඒත් දෙවෙනි පන්තියේ තියා හතර වෙනි එකටවත් දමන්ට බැරි කසඩ කොළු පරාන ටිකක් හතර අතට කින්ඩි බෙද බෙද ඉඳියලු.පොල්ගහවෙල දිහාවෙන් නැගපි වයසක පහේ ආතෙක්.අනේ මුන්දලා අතර හිටිය ඉලන්දාරිකොම වගෙම මනුස්සකොමත් අඩුනැති පුත්තරයෙක් මේ උන්දාට තමන්ගෙ ආසනය පුදපි.උඩරට මැණිකෙත් හැටට හැටේ තම ගමනේ.

ඔහොම යනකොට යනකොට මීරිගම දිහාවෙන් හුරුබුහුටි කෙලි පැටික්කියක් දුම්‍රිය ඉස්තානේ ජනතාව මැද්දේ බැබලි ඉන්නවලු.අපේ කතා නායක් ගැටවුන්ටත් ඉවසුම් නැහැ ලු.ඉහල ගත්ත හුස්ම පහල හෙලා ගන්ට බැරුව බලාන ඉන්නවළු. ;)

ඕන්න ඉතින් (අ )වාසනාවක මහත කෙලි පැටික්කිත් අපේ අයියලා උන්න පෙට්ටියටම ඇවිත් එතනින්ම හිට ගනිපි.ඒ මදිවට දඩාරියං මල්ලකුත් එල්ලගෙන ,සාරියකුත් පටලෝගෙන.ලාඩන් පතුරු දෙකකුත් පතුලෙ අලවන්.කෝච්චිය පැද්දෙන පාරක් ගානේ කෙල්ලත් පැද්දෙනවා.

අනේ කෙල්ල පැද්දෙන පාරක් ගානෙ අපේ කොල්ලොත් නෙක නෙක කතා කියනවා.එකෙක් කෙල්ලගෙ වයස ගනන් හදනවා.තව එකෙක් කෙල්ලගෙ උස මනින්න හදනවා.තව උන් දුම්‍රියේ සාපේස්ස ප්‍රවේගෙ ...හප්පා.එක විකාරයයි.

ඔහොම ඉන්නකොට,ඉන්නකොට,අර එතන හිටපු ආතා රාගමින් බැහලා ගියා.කෙල්ලත් ආයෙ හිතිල්ලක් නැහැ දඩස්! ගාල වාඩි දැම්මා.දාර සයිz ජන්ගමයෙක් එළ්ළියට අරන් කොටනවා හිටු කියලා.

විනාඩි පහක් නොයන්න ඇති.එක පාරටම නාකි පහේ හමුදාවක් සද්ද නැතුව දුම්‍රිය මැදිරියට පැනපි.ටිකට් පරීස්සක මාත්තුරු.අප්පා ගාම්බීරෙ.සං සං ගාලා ටිකට් පරීස්සාව.අනේ අර කෙළි පැටික්කිගෙ මූණ කජු ලෙල්ලක් වුණා.පරීස්සක මහත්තයා කෙල්ලට මොනවද කියනවා.කෙල්ල දුම්‍රිය මාසික වාර ප්‍රවේසපත්තරයක් ඒ කිව්වේ මේ සීසන් එකක් සීරු මාරුවට දික් කරපි.මහත්තය තව සද්දෙට ගෝරනාඩුව.

විනාඩියක් ගියෙ නැහැ .කෙල්ල හැඹිලිය හූරලා හූරලා රුපියල් නවසිය හතලිහක් මහත්තයාගේ අතේ තියපි.බලන්න දුකේ බැ අප්ප.කෙල්ලගේ ඇස් දෙකෙන් දියලුමේ වාගේ කඳුළු වරුසාව.කොල්ලන්ට හිතා ගන්න බැහැ.මරදානට යනකන් නෙවී කෙල්ලගේ ඇඬිල්ල නැවතුනේ.ඉකිත් ගහනවා.කොල්ලොත් හුම් නැ.අන්තිමට බලද්දි කතන්දරේ මේකයි.කෙලි පැටික්කි තුන් වෙනි පන්තියෙ සීසන් කට්ටෙන් තමයි කලබලේට දෙවෙනි පන්තියෙ මැදිරියක වාඩි වෙලා ඇවිත් තියෙන්නේ.

කාට කියන්නද?ඔන්න නෝනලා මාත්තුරු ල.දු.දෙ කෝච්චියෙ යනවා නම් නොවරදවා දාහේ පටියක් හැඹිලි‍යාස්සෙ හන්ගාගෙන ගියාට කවදාවත් පාඩුවක් වෙන එකක් නැහැ.

ප.ලි: හා දන්න කෙනෙක් කියමු බලන්න මං ටක්කෙටම ගාන නවසිය හතලිහයි කිව්වෙ කිව්වේ කෝමෙයි කියලා.. ;)

පේරාදෙණි සිහිනය

ආත්ම දෙක තුනකට මෙහායින් මා පේරාදෙණියේ සරසවි සිසු අත් දැකීම් ලබන්නට ඇතැයි යන්න යමක් තේරෙන දා සිටම මට දැනී නොදැනී ගිය හැඟීමකි.සරත්චන්ද්‍රයන්ගේ නාට්‍ය නරඹද්දීත්,අමරදේවයන්ගේ "හන්තානේ කඳුමුදුන "ගීය අසද්දීත්,අටපට්ටමේ පේරාදෙණියේ කහ මල් යාය පෙන්වද්දීත්,මද්දල් හඬක් ඇසෙන විටත්,නන්දා හන්තාන අඩවිය ගයද්දීත් ,"හන්තානේ කතාව"නරඹද්දීත් ,මේ හැඟීම ඇති වී නැති වී ගොස් ඇත.

බලාපොරොත්තුව තරම් අගනා යමක් නොදන්නා කාලයකදී සරසවි පිවිසුම් අමුතුවෙන් අපේක්ෂා වඩවා ලබා ගත යුත්තක් නොව ,අන් කඩ ඉම් සේම අනායාසයෙන් මා සතු වන්නක් වෙතැයි අපේක්ෂා කලෙන් පේරාදෙණියේ දොරගුලු මට වැසී ගියේය.අගනුවර පරිසරයෙන් මිදෙන්නට දෛවය මට ඉඩ නුදුන්නා සේය.කැළණිය සරසවියේ වසර පහක ඒකාකාරී හා ආතතිබර අධ්‍යයන කාලයකින් පසු එතෙක් මෙතෙක් මා තුල වූ සියුම් හැඟීම් අතරින් ඉතිරි වී තිබුණේ අතලොස්සකි.ඉඳ හිට පදයක් දෙකක් ගලපා කවියක් කුරුටු ගැම හැරෙන්නට රසකාමී හැඟීම් පුබුදුවාලන කිසිවකට ඉඩ කඩක් නොවිනි.


ප්‍රේමය ,විවාහය මට යා නොදෙන්නක් වූයෙන් හා ඒ පිළිබඳ වූ උදාසීන බව සීමාව ඉක්මවා ගියෙන් මගේ නිදහසේ නිම් වලලු සොයනු පිණිස ප්‍රථම ප්‍රේමයාගෙන් වෙන වන්නට මට සිදු විය.මේ කිසිවක් නොදන්නා ඔබ අහිමි වූ පේරාදෙණි සිරියාව ගෙන හිස් ජීවිතයකට එබිකම් කලේ ඔය අතරේදීය.

තෙල් බැම්මේ වාඩි වී පැටලුමේ ගැට එක එකෙහි පීඩාවන් ඔබ හමුවේ තබා කඳුලින් කඳුල දුක දියකර හරිද්දීත් , බොලඳ ආලවට්ටම් කවටකමකින් ඒ ඇසින්ම කඳුළු පනිද්දීත් ඔබේ සිනා මුහුණ මට ගෙන ආවේ පේරාදෙණි සිරියාවමය.මහ හඬින් කැ ගසා "උත්තම වන් ලොව පතලා......"නාඩගම් ගීය ගයද්දීත් ,කැන්ටිමට රිංගා ප්ලේන්ටියක් සමග උණු වඩයක රස බලද්දීත් මා මීට පෙර සරසවියක සිටි එකියක වග මට අමතකම වී තිබිණි.ඔබ හන්තාන තරමට සිහිල් සිනාවෙන් පවන් සලද්දී , මුදු වදනින් හිත නලවද්දී මට කඳුළු ආයේ මර්වින් පෙරේරාගේ "මේ නගරය......." සිහි වූ නිසාවෙනි.

අදත් සඳ පායා ඇති ඇතැම් දිනකදීත්,වෙල් යාය පිස වැහි කුණාටුවක හීගතුව මේ කුඩා නිවස වටලන විටකදීත් , තෙල් බැම්ම මත දුටු ඔබේ සිනා මනා වත මට පේරාදෙණියේ කහ මල් යාය සේ මැවි මැවී පෙනේ.කඩුව වැදි රජු අත තබා පේරාදෙණි වලේදීම කුමරිය මනමේ රජුට පිටුපැ වග අසා ඇත්තෙමි.එල්ෆින්ස්ටන් රඟ හලේදී දැක ඇත්තෙමි.අදටත් මනමේ කුමරිය පිළිබඳ කහටක් මා සේම ඔබ තුලත් නොවන වග දන්න බැවිනි මේ පියාපතක් වන් සැහැල්ලුව හද බැඳලන්නේ......

නැවත කියමි.පේරාදෙණිය කිසිදා මට ළඟා වීමට නොහැකි වූ සහ නොහැකි වන ආත්මගත බැඳියාවක් වග මට අදටත් හැඟේ......

අවුරුදු කිරිබත

ඕන්න වීතරාගීත් අවුරුදු සැමරුවාලු.ඒකත් යස්ස සැමරිල්ල.නිවාඩු තිබ්බෙත් දවස් දෙකෝම දෙකයි.පලවෙනි දවස ජාල ගත වෙන්නයි අතපසු වුණ නින්ද සම්පූර්ණ කරගන්නයි ගත වුණා .දන්න කියෙන යස්සයො බරාස්සයො එක්ක චැට කරලම කරුවල වැටුණා.ඊට පස්සෙ මව් තුමියගෙ දේශනාවකට සවන් දීල එහෙම ළමයා නිදා ගත්තෙ නොනගතේට කලින් නැගිටලා පොත් මේසෙ සහ ඇදුම් පෙට්ටගම් පිලිවෙලක් කරන්න හිතා ගෙන.

මොන උදේ පාන්දර 7ට විතර සද්දෙ ඇහිලා බැලින්නම් නොනගතේ උදා වෙලා ඉවරයි.මොනවා කරන්නද?තව පැයක් හමාරක් හාන්සි වෙලා ඉඳලා ලැජ්ජ නැති කමට ආයෙත් පරිගනකයාට මූණ ඔබා ගත්තා.යක්සයත් ඔන්ලයින්.ආයෙ ඉතින් කවර කතාද.උන්දා එක්ක කතාවක් දාල,ඉඳිකට්ටා එක්ක අවුරුද්ද ගැන සමාලෝචනේක යෙදිලා,ජෙමා එක්ක රටකරවන ඇත්තන්ට සුබ පතලා ,හච්චින් යවලා ඉවර වෙද්දි හත්වලාමේ වෙලාව 12යි.1ට නෙව අවුරුදු උදාව.කාල වරෙන්කො කිව්වලු.දඩි බිඩි ගාල අස් පස් කරලා නාන්න කරාමේ යටින් හිට ගත්තා විතරයි චට පට ගාලා පුපුරන්න ගත්තෙ නැද්ද.මම හිතන්නෙ මම නාන සතුටට.:))ඒ කිව්වෙ මේ සුබ අලුත් අවුරුද්ද වීතරාගී ඇරඹුවෙ කරාමයක් යට හිටගෙන.:)))))ඕකට යටි හිතින් අම්බානකට සතුටු වෙන අයත් ඉන්න බව මම දන්නවා.

ඊට පස්සෙ අපෙ ආදර බර මලයා අරන් දුන්න අලුත්ම වස්තරෙත් ඇඳගෙන පරිගනකයා ඉදිරියෙම වාඩි වෙලා වීතරාගී වැඩ.අම්ම ලිප ළඟ ඉද්දි මොනා වුනත් මේ ඉඳිල්ල නාකයි නෙව.ඒ හින්දම කුස්සියට පොඩ්ඩක් හොට දාල;

"එහෙනම් මම ලුණු මිරිස් හදන්නම් නේද?" කියලා ඇහුවා.

"ඒ මොකටද?"
අම්මා සිනා නොමසෙන් දසන් දක්වා ලීලාවෙන් ඇහුව.

"අයි කිරිබත් කන්න.."
මමත් බබා.

"මොන කිරිබත් ද..?මම ඉව්වෙ නැ.බතුයි කිරි බතුයි දෙකක්..."£$%&/()=?^?=)(/&%$%&/()=?^?=)(/&%$£$%&/.....

ඒ වතාවෙ නම් වීතරාගී හොඳටම අවුල් වුණා.තමන්ගෙ වරද නෙ.හොඳ වැඩේ.වැහුවා පරිගනකයාව.දිව්ව කුස්සියට .ගත්ත කැකුළු හාල් සහ පොල්.ඉව්ව කිරි බත්.කට්ට සම්බලුත් ඒ කිව්වෙ ලුනු මිරිසුත් හැදුවා.නැකත උදා වුණා.අම්මලා මල්ලිලා ඔක්කොම නිදි.බෙදා ගත්තා ලොකුවයින් කිරිබත් කැලී දෙකක්.තනියම දෙසා බැවා.ඔහොමයි වීතරාගීගෙ නව වසර.කාටවත් කියන්න එහෙම එපා.මේක තමයි වීතරාගී රසම කිරිබත් කාපු අවුරුද්ද...(අම්ම නිදි හොඳ වෙලාවට ;) )

කොහොමින් හරි උදා වුණ අලුත් අවුරුද්දෙ මේ සැනසුම දිග කලක් රැඳේවා හැමෝටම......අමතක කරන්න එපා අප්පමදෝ අමත පදං :)) ජය වේවා යාලුවනේ..:D

මහගෙදර කතාව 4

මහගෙදර කතාව 1
මහගෙදර කතාව 2
මහගෙදර කතාව 3



ඔන්න ඉතින් මේ ලියන්නෙ මහ ගෙදර කතාවෙ අවසාන කොටස.අන්තිමට ලිව්වෙ හවසට අපි මල් කඩන කතාන්දරේ නෙ.රංගයියලා ගියාට පස්සෙ මම ආච්චි රැට කැම හදනකල් එයා පස්සෙ දැවටි දැවටි ඉන්නවා.හවසට පාං එහෙම ගෙනත් තිබ්බොත් තමා මරු.ආච්චි පාන් කන්න නියම ක්‍රමයක් හදලා දීල තිබ්බා.අර තැටි පාන් කියන්නෙ.එව්ව විතරයි මම කන්නෙ.ආච්චි කරන්නෙ පාන් ගෙඩිය තුනට කපලා ඒකෙන් එක කැල්ලක් හතරැස් චූටි චූටි කොටු වලට කපන එක.අඟලෙ විතර.ඊට පස්සෙ ඉදුණු ඇඹුල් කෙසෙල් අරගන ඒකත් හීනි පෙති වලට කපලා අර හැම පාන් කැටයක් උඩින්ම කෙසෙල් පෙත්ත ගානෙ තියලා දෙනවා.සීයා ඒවට කියන්නෙ "කෙසෙල් බර්ගර්" කියලා.

පාන් නැත්නම් සීයා මාරි බිස්කට් අරන් එනවා.දැන් තියෙන්නෙ ටිකිරි මාරි නෙ.ඉස්සර තිබ්බ මාරි ලොකුයි.දැන් වාගෙ එක කටට කන්න බැ.ආච්චි බිස්කට් පිඟානකට දාලා කිරි ජොග්ගුවකුත් හදලා දෙනවා.පොතක් පතක් කියවන්න පුලුවන් තරමට ලොකු වුන කාලෙ පොතකුත් ළඟ ඇත්නම් මට ආයෙ වෙන මොකුත් ඕන නැ.මුලින්ම මාරි බිස්කට් ඔක්කොම වාටි කඩලා වාටි ටික "ලකිය"ට ඒ කිව්වෙ අපෙ බලුස් ට දෙනවා.ඊට පස්සෙ එක බිස්කට් එකක් එක කටට කාලා කිරි උගුරක් බොනවා.කිරි එක ඇල් වෙලා බොන්න බැරි වෙලා(සමහර විට කූඹි එබෙමින් සිටින),පොත කියවන්න බැරි තරමට කලුවර ආවම තමයි ළමයා පියවි ලෝකෙට එන්නෙ.:D



හත විතර වෙද්දි ආච්චි උයලා ඉවරයි.ඊට පස්සෙ අපි දෙන්නම මූණ හෝදලා ,ආච්චි ඔසරියෙන් කිමෝනාවට බැහැලා,මං පිජාමාව දාලා,තෙල් ගාලා ඔලුව පීරලා බුදුන් වඳින්න යනවා.එහෙ තිබ්බෙ මම පස්සෙ කාලෙක ඉගෙන ගත්ත විදිහට මථුරා සම්ප්‍රදායට අයිති අභය මුද්‍රාවෙන් ඉන්න ලස්සන රෝසපාට කිරි ගරුඬ බුදු පිලිමයක්.ආච්චි ගාථා කියලා වඳිනකල් මං පහන් දැල්ලට දිලිසෙන බුදු පිලිමේ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.ආච්චි මට හෙමිහිට ඇඟිල්ලෙන් ඇනලා ගාථා කියන්න කියනවා.මම ඉතින් පද ගැට ගහ ගහ කියවනවා.මම කැමතිම "මහියංගනං නාග දීපං ......."ගාථාවට.ආච්චි නිසාම දෙක වසරට එද්දි මට කරණීය මෙත්ත සූත්‍රය කට පාඩම්.ඉස්කෝලෙ ගොඩක් ළමයි අහල නැති ගාථත් මම දැනගෙන හිටියා.ශිෂ්‍යත්වෙ පාස් වෙලා හය වසරෙ පන්තියෙදි සොලොස්මස්ථානෙ වඳින ගාථාව ඇහුවම පන්තියෙන්ම දැනගෙන හිටියෙත් මම විතරයි.;)

මම ගාථා කියන වෙලාවට ආච්චි ළඟටම වෙලා ඉන්නෙ ඒ වෙලාවට සීය ටීවී බලන හින්දා .ප්‍රවෘත්ති යන වෙලාවට සීයා හරි වසයි.හ්ම්ම් කියන්නවත් බැ.පොඩි සද්දයක් කලත් "මෙතනින් ඉඳගෙන මේක අහගෙන ඉන්නවා" කියලා සද්දෙ දානවා.එදත් අදත් ප්‍රවෘත්ති බැලිල්ල මට වහ වාගෙ.මම කරන්නෙ ආච්චි ළඟටම ගිහින් කිමෝනාවට ඔලුව තියාගෙන ඉන්න එක.

ආච්චි බත් බෙදලා ඉවර වේගන එද්දි සීයා"නෝනා ඔෂින් පටන් ගත්තා ....."කියනවා.ආච්චි මාවත් ඇදගෙන ගිහින් සාලෙට නගින්න තියන පොඩි පඩියෙ වාඩි කරගෙන බත් කවන්න ගනන්වා.අයියෝ .ඒක තමා එපාම කරපු බත් කැම.ආච්චි බත් කවන්නෙ ටකේශි දිහා බලාගෙන.මගෙ මූණ ,නහය පෝෂණය කරන්න.අනික ඉතා මං වහන්සෙත් ඔෂින් දිහා බලාගෙන නෙ ඉන්නෙ.ඉතින් හරියට කැව්වත් මම කන්නෙ නුහුරට.

ඔන්න ඉතින් බත් කාලා දත් මැදලා අපි නිදා ගන්න එනවා.ඒ කාමරේ ලොකු ඇඳන් දෙකයි.ලොකූ..... අල්මාරියයි.මම ඒ අල්මාරියට හරි කැමතියි.එක පැත්තක් ආච්චිගෙ සාරි සහ බැග්.අනිත් පැත්තෙ තියෙන්නෙ සීයගෙ බඩු.මැනුම් කෝදු,ටේප්,ඔප්පු,චෙක්පොත්,ඩයරි සහ බොහෝ දේ.සීය බැරි වෙලාවත් මම ඉන්න වෙලාවක අල්මාරිය ඇරියොත් එහෙම විනාසයි.මම කැමතිම අර අපේ කවකට්ට වගෙ පහක් විතර ලොකු කවකටු සහ කෝන මාන වගෙ එව්ව තියෙන බඩු සෙට් එකට.සීය නැති වෙලාවක අර පියාඹන පීරිසිය වගෙ ටේප් එක අහු වුනොත් මට දවසටම ඒක ඇති.අම්මල කියන්නෙ පුංචි කාලෙ මම සෙල්ලම් බඩු හරි වෙන දෙයක් හරි අතට ගත්තම හරි අර පරිපරිස්සම්ලු.මම ඉපදුන දවසෙ සීය ගෙනත් දුන්න පුළුන් හාවො දෙන්න නංගි, මල්ලි දෙන්නම ඉපදෙනකල්ම කවරෙන්වත් එලියට අරන් තිබ්බෙ නැලු.නංගි දණගාන වයසෙදි පලමු හාවත්,මල්ලි අතපය ගහන්න ගන්න කාලෙදි දෙවෙනි හාවත් පරලෝසැපත් වුනාලු.

කොහොම හරි ආච්චියි,මායි නිදා ගන්නෙ අර දෙකෙන් ලොකු ඇඳේ.මට ඔලුවට කොට්ටයයි,දෙපැත්තට කොට්ට දෙකයි,කකුලට එකයි,තුරුල්කරගන්න එකයි.හවස විදිහටම ආච්චි නින්ද යනකල් පිටට තට්ටු කරනවා.නිදා ගන්න කම්මලි හිතුණ දාට හෙම්බිරිස්සවකුත් තිබ්බොත් මරු.මම හුස්ම ගන්න බැ කියලා කැගහන්න ගන්නවා.(කොහොමත් පොඩි කාලෙ මම හිතාගෙන හිටියෙ කාමරේ ලයිට් නිව්වම හුස්ම හිර වෙනවා කියලා.කවුරු හරි මට නින්ද යන්න කලින් ලයිට් නිව්වොත් එහෙම හරිම තමා.මම එකෙලහ දොලහ වෙනකල් කැ ගහ ගහ අඬනවා.පස්සෙ කාලෙක මම ජීවිතය පරදුවට තියලා ආච්චිව විස්වාස කරල තමයි ලයිට් නිව්වම හුස්ම හිරවෙන්නෙ නැ කියලා ඉගෙන ගත්තෙ) ආච්චි ඔන්න බටු තෙල් රත් කරලා පපුවෙ ගානවා.හෙම්බිරිස්සාව නැති දාට මට දරුණු බඩේ වේදනාවක් හැදෙනවා,එදාට ආච්චි මොනවදෝ බොරු මන්තරයක් කියලා බඩට මතුරනවා.ඒකෙනුත් හරි ගියෙ නැත්නම් සුදුලූණුයි,ගම්මිරිසුයි,ලුනුයි අඹරලා ගුලියක් හදල දෙනවා.ඒක බීම නම් ටිකක් කරදර වැඩක්.ආච්චිට අනුපාතෙ වැරදුන දාට ගුලිය පැණියක් වෙනවා.ඒ හින්දා මම බඩෙ අමාරුව දුර දිග ගෙනියන්නෙ කලාතුරකින්.පස්සෙ කාලෙක දැනගත්ත විදිහට ආච්චිගෙ තත්තා වෙද මුහන්දිරම් කෙනෙක් ලු.සමහරවිට අර බඩට මතුරපු එව්ව ඇත්ත වෙන්නත් ඇති.මොකද ඇත්තටම බඩේ අමාරුව හැදුනමත් ආච්චිගෙ මැතිරිල්ලෙන් ඉක්මනටම ඒක සනීප වෙන නිසා.

ඔහොම තමයි ඉතින් වීතරාගීගෙ සිඟිති කාලෙ ගෙවිලා ගියෙ,සීය මුණුබුරු මිණිබිරින්ගෙන් වැඩියෙන්ම ආදරේවුණේ මට.සීයගෙ පුටුවෙ වාඩි වෙන්න,සීයගෙ පිඟානෙ කැම කන්න,සීයගෙ ඇඳේ නිදා ගන්න සහ හැම අලුත් පන්තියකටම ඕන හැමදෙයක්ම අරන්දීම වගෙ වරප්‍රසාද ලැබුනෙ මට විතරක්ම තරම්.ඒකට හේතුව අදටත් හිතා ගන්න බැහැ.මම ශිෂ්‍යත්වෙ ඉස්කෝලෙන්ම වැඩිම ලකුණු අරන් පාස් වුණ දවසෙ සීයගෙ ඇස් වලට කඳුලු ආවා.ආච්චි විනාඩි 10ක් විතර මාව තුරුල් කරන් හිටියා.ඒ දෙන්නගෙ ආදරේ තව තවත් වැඩි වුණා. අපි තුන් දෙනා ඒ කිව්වෙ නංගි,මල්ලි සහ මාව අපෙ ගෙදර ඉඳන් මහ ගෙදර එක්ක යද්දි සීයා අතින් අල්ලගෙන යන්නෙ මාව.පොඩි ඩබල ඉස්සර වෙලා යන්න ඕන.ආච්චිත් මම දන්න තරමින් අර තරම් කතන්දර ගොඩක් කියලා බත් කවලා තියෙන්නෙ මට විතරයි.

මම නුවර ගියාට පස්සෙ මහගෙදර යාම අඩු වුණා.ඒත් පුළුවන් හැම වෙලාවෙම මම එහෙ යනවා.නුවර ඉස්කෝලෙ හරි වෙනස්.හය හත පන්ති වල වාර විභාග ඉවර වෙලා නිවාඩු දෙනකල් කාලෙ විනෝද සමය වාගෙ.ළමයි එක එක දේවල් කරනවා.සමහරු වීඩියෝ ගේම් අරන් එනවා.සමහරු චක බ්ලාස්ට් වගෙ ගේම්.සමහරු ලේන්සු මහනවා.මල් මහනවා.සමහරු වූල් ගොතනවා.එක දවසක් කෞෂි වූල් ගොතනවා දැකලා මට ඉතිහාසෙ වේගෙන් මතක් වෙන්න ගත්තා.කෞෂිට මම කටු දෙකෙන් ගොතන හැටි කියලා දුන්න .එයා තනි කටුවෙන් ගොතන්න කියලා දුන්නා.(මේ දවස් වල මම හිත මිත්‍රයෙක්ගෙ යෝජනාවකට අනුව වසරක් තිස්සේ බ්ලව්ස් පොඩ්ඩක් ගොතනවා.;). )

මම හත වසරෙ විතර ඉද්දි ආච්චි අසනීප වුණා.සීයටත් බ්ලඩ්ශුගර් ආවා.ආච්චිගෙ ඇස් ඔපරේශන් කරන්න ගියාට පස්සෙ ආච්චි නැන්දලාගෙ ගෙදර නතර වුණා.සීයව බලාගත්තෙ බාප්පලා.මම හැම සෙනසුරාදම ඉංග්‍රීසි පන්ති යන්න කලින් සීය බලන්න යනවා.සීය දෙන පොකට් මනිත් අරගෙන පන්ති ගිහින් එනකල් සීය මට බත් පංගුව තියලා තියනවා.
මම අට වසරෙ ඉන්න කාලෙ එක සෙනසුරාදාවක හවස මට සීය බලන්න යන්න බැරි වුණා,යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර වාහනෙන් මාවත් අපේ ගෙදරට බස්සවගෙන ගියා.අදා රැ යන්තම් කලුවර වැටීගෙන එද්දී බාප්පා ආවා.බාප්පගෙ ඇස් රතු වෙලා.අප්පච්චිට මොනාද කිව්වම අප්පච්චි අපිවත් අරන් මහගෙදරට ගියා.කවුරුත් කතා කලේ නැ.සීයා ඇඳේම නිදාගෙන හිටියා."ලොකු දුව එනකල් දෙපාරක්ම පාරට ගිහින් බල බල හිටියා" පුංචි ඇස් රතු කරගෙන .දවස් 2ක් සීයා සැටින් අතුරපු පෙට්ටියක දාල තියාගෙන ඉඳලා සීයගෙ ඕබීඒ එකේ සීයලගෙ කතා වලින් පස්සෙ අප්පච්චිලා කරට ගන්න ලැස්ති වුණා.මම කැගැහුව.ඒත් උගුරෙන් සද්දයක් ආවෙ නැ.අම්මයි නැන්දයි දෙන්නම කැගහල පෙට්ටිය බදා ගත්තා."අප්පච්චො...මට සීයා බලන්න ඕන" මම ඇස් වල කඳුළු පුරවගෙන කිව්වම අප්පච්චි ආයෙත් පෙට්ටිය ඇරලා පෙන්නුව.මම සීයව බදාගෙන ඇඬුවා.ජීවිතේ දුකයි කියලා පලවෙනි පාරට දැනුන දවස එදා.අදටත් ඒ වේදනාව මතක් වෙන්නෙ පපුවෙන් පලාතක් හිරි වට්ටගෙන.

ආච්චි ඊට පස්සෙ ටික කාලයක් මෙහෙ ඉඳලා අයෙත් නැන්දා ළඟටම ගියා.මම සා.පෙලට ,උසස් පෙලට හිර වෙලා හිටි නිසා නිතර යන්න බැරි වුණත් පුළුවන් හැම වෙලාවෙම ආච්චි බලන්න ගියා.අර වගේම මූසල දවසක නැන්දා කෝල් කරලා අපි එහෙ ගියා.ඒ වෙද්දි ජීවිතේ දුකක්ම විතරක් වග මම හුඟක් දුරට තේරුම් ගනිමින් හිටියෙ.ආච්චි කවදාවත් නොදාපු වර්ගෙ මුතු මාලයක් දාගෙන ,සිල්ක් සුදු ඔසරියක් ඇඳගෙන නිදාගෙන හිටියා.
ජීවිතේ එහෙමයි.සතුට රැඳෙන්නෙ බොහොම ටික කාලයයි.මහගෙදර ගෙවපු ආදරය පිරිලා ඉතිරිලා තිබ්බ ජීවිතේ මට ආයෙ කවදාවත්ම විඳින්න ලැබුනෙම නැති තරම්.සෝකාන්තයක් නොවුණට අර තරම් ලොකු ආදරයක් වින්ද මට එහෙව් ලෙංඟතු කමක් ඊට පස්සෙ ලැබුනෙ නැ කිව්වොත් හරි.ආච්චි තරමට මට සමීප නොවුණට අම්මා වෙනස්ම විදිහට අද මම ජීවිතේ වැඩියෙන්ම ආදරේ කරන මනුස්ස පරාණෙ වෙලා හිටියත් අප්පච්චිට කවදාවත් සීයගෙ තැනට එන්න ලැබුණෙ නැ.සමහර විට මම සීයා තරම් ලිහිල් ආදරයක් අප්පච්චිගෙනුත් බලපොරොත්තුවුන නිසා වෙන්න ඇති.
අදටත් සමහර සෙනසුරාදාවල් වලට සීයත් එක්ක පොලේ ගිය ගමන මතක් වෙලා,අලව්වෙ මහ පාලම දැක්කම ආච්චි එක්ක පූස කාපු වෙලාවෙ විස වෙද්දු හොයන් අලව් ගිය ගමන මතක් වෙලා මගෙ ඇස් වලට කඳුළු එනවා.හෙම්බිරිස්සවක් හැදුනම ආච්චිගෙ බටු තෙල් මතක් වෙනවා.යෝදයගෙ නපුරුකම් වලදි ආච්චිගෙ හුරතලේ මතක් වෙනවා.අප්පච්චි දොස් කියන වෙලාවලදි සීය හිටියනම් කියලා හිතෙනවා.කලුවරට තනියම යන්න තාමත් තියෙන බයට කට්ටිය හිනා වෙද්දි ,යාලුවො ඔක්කොම සාරි අඳිද්දි මම විතරක් ඔසරි අඳිද්දි ආච්චිව මතක් වෙනවා.

තාමත්.අදටත්......

මහගෙදර කතාව 3

මහගෙදර කතාව 1
මහගෙදර කතාව2

ආච්චිගෙ ගොතන කටු මොණර නිල් පාටයි.ඒවා තිබුණෙ අල්මාරියෙ උඩම තට්ටුවෙ සාරි අස්සෙන් තියලා.ආච්චිට තිබ්බ සාරිවලින් මම කැමතිම සාරියත් මොණර නිල් පාටයි.

සමහරදාට මම ටීචාච්චිගෙ හවස පන්ති යන්නෙ දවල්ට බත් නොකා.එහෙම දවස් වලට සීය සීයගෙ බත් පංගුවෙන් කොටසක් මම එනකල් පලඟානෙම ඉතුරු කරලා තියෙනවා.පන්ති යන්න "පොකට් මනී "දීම පුරුදු කරගත්තෙත් සීයම තමා.පහ වසරෙ ශිෂ්‍යත්වෙට ඉගෙන ගන්න කාලෙ ගෙදරින් එහෙම සල්ලි ලැබුණෙ මට විතරයි.ඉස්කෝලෙ ඇරිච්ච ගමන්ම අපි ටීචාච්චිලගෙ වැටෙන් පැනලා මහ ගෙදරට එනවා.ගෙවල් වලින් ගෙනාපු බත් මුල් ලිහාගෙන කාලා වත්තෙ තියෙන ගස් ටිකත් සුද්ද කරලා ආපහු ඉස්කෝලෙට යන්නෙ සීය දුන්න පොකට් මනී වලින් කඩචෝරුත් අරන්.හැබැයි ආච්චි නම් සීයට දොස් කියනවා මාව නරක් කරනවා කියලා.

සෙනසුරාදා දවසක් නම් සීයා එක්ක මම පොලේ යනවා.ගෙදර ආවම පොලේ ගිය බජට් එක සීයා මතකෙන් කියවනවා.කරෝල කාරයින්ට බනිනවා.ඒ දවස් වල සීය තමයි මම දන්න හොඳම ගණිතඤයා.සීයගෙ මතකෙ මට අදහාගනන් බැරි තරම්.මම තමයි ඒ ගනන් එකතු කරලා බිල හදන්නෙ .කැම මේසෙට වාඩි වෙලා සීයගෙ පැනෙන් ගනන් ලියලා එකතු කරද්දි මම ඉන්නෙ ඒසේ මෙසේ ආඩම්බර කමකින් නෙවේ.

පොලේ යාම මට සතියේ ප්‍රියතම ගමන වෙන්න කාරණා කීපයක් බලපානවා.එකක් එදාට මම කැමතිම විදිහේ උණු උණු රට කජු කන්න ලැබීම.ගෙදරට කරවල් ඔතලා ගේන කොලයක් හරි කියවන්න කියලා අපිට කියල දුන්නෙ ටීචාච්චි.ඒ කෙරුවාව සීයගෙ හිතට මදි හින්දා සිළුමිණ පත්තරෙයි,මුතුහර සඟරාවයි අරන් දෙන්නෙත් සෙනසුරාදට.සීය නිතර ගමන් යන කෙනෙක් නෙවි.පෙන්ෂන් ගන්නයි,ඕබීඒ එකේ මීටින් වලටයි ඇරුනම අනිත් ඔක්කොම වැඩවලට ගියෙ සෙනසුරාදට.සමහර දාට සීය කොන්ඩෙ කපන" කාන්ති සැලුන් " එකෙන්ම මටත් කොන්ඩෙ කපා ගන්න ලැබෙනවා.සීය අලුත් කලිසමක් ,කමිසයක් මහන්න දුන්නම ඒකෙ ඉතුරු කැල්ලෙන් පියදාස ටේලර් මටත් කොට කලිසමකුයි,කමිසෙකුයි මහලා දෙනවා.අවුරුද්දට සීයා නැගම් යද්දි මමත් සීයගෙ අනුරුව වාගෙ මේ ඇඳුම ඇඳගෙන යන්නෙ හරි ආඩම්බරෙන්.

ඕන්න ඉතින් හවස් වේගන එද්දී මට අහල පහල මිත්‍රයොයි කියලා ඉන්න ඩබලම මහ ගෙදරට දුව ගෙන එනවා.රංග අයියයි රනිල් අයියයි.(පස්සෙ කාලෙක දැන ගත්තෙ රනිල් කාරයා මට වඩා මාස 2ක් විතර බාලයි කියලා.ඒ ටීචාච්චිගෙ පන්තියෙදි.)ගෙදරට කිව්වට වත්තට ඇවිත්" සුදු නංගී මල් කඩන්ට එන්ඩෝ...... " කියලා කැගහනවා.මමත් ආච්චිගෙ තැඹිලි පාට මල් කූඩෙ අරන් යනවා.කැම කාමරෙන් එලියේ ලොකු වතුසුදු ගහක් තියෙනවා.ගහ ළඟම පැලයකුත් නොවන ගහකුත් නොවන ජම්බු ගහක් තියෙනවා.මම ජම්බු ගහේ පහල අත්තක ඉඳගෙන ඉද්දි මේ අයියා මලෝ මටත් එක්ක මල් කඩලා දෙනවා.
මල් කඩලා ඉස්තෝප්පුවෙ කන්ඩිය උඩින් තියලා කන්ඩිය පහල පඩියෙ වාඩි වෙලා අපි කතන්දර කියනවා.සින්දු කියනවා.ආ...ඔය කන්ඩිය ගැනත් මරු කතාවක් තියෙනවා.කන්ඩියක් කිව්වට එතන අඩ සඳ හැඩේ ආරුක්කු 2ක්ම තියෙනවා.මම ඉස්සර හරි කැමතියි ඔය ආරුක්කුවට නැගලා නිදාගෙන ඉන්න.අප්පච්චි සමහර දාට එහෙම ඉන්නවා මම දැකලා තියෙනවා.ආච්චි කියනවා ගේ හදන්න ආව බාස් ඔතන නිදාගෙන ඉඳලා බිමට වැටිලා දත් 2 ක් කැඩුනලු.මටත් එහෙම වෙයි කියල එතනට නගින්න දෙන්නෙ නැ.ඒ වුණාට ආච්චි ගෙදර නැති හුඟක් වෙලාවලට මම ඉන්නෙ එතන.;)