Tuesday, November 16, 2010

ඉතින් කම් නෑ බැස ගියත් සඳ......

උත්තම පුරුෂය වෙනස් කරන්න වැඩියෙන්ම දායක වුණේ කව්ද කියල කවුරු හරි ඇහුවොත් දෙන්න උත්තරයක් දැන් මගෙ ළඟ තියෙනවා.පැනපු ගමන් මෝඩ විදිහට හිතන්න එපා මං ප්‍රේමෙන් වෙලිලා කියලා.අහවල් ප්‍රේමද?මේක ඇවිල්ලා ඉන්ද්‍රජාලික හමුවීමක්.මැජික් එකක් වගෙ දෙයක් කිව්වත් වරදක් නෑ.
මැජික් වල ඇති දෙයක් නෑ කියල දන්නවනෙ කවුරුත්.ඇල්ලන්න බෑ.ඇල්ලුවට හපන්න බෑ.අසාමාන්‍ය වටිනකමක් දීල මේ ඉන්ද්‍රජාලික හැඟීම් ගොන්න පුම්බන්න මම කැමති නැ.ඒත් සාමන්‍ය විදිහට මේකට ප්‍රතිචාර දක්වන්නත් මට තේරෙන්නෙ නෑ.මෝඩ වීතරාගී.

ඉඳිකට්ටා සංකල්පෙ ඇතුලෙ මොන මොන සෙල්ලම් දැම්මත් ඒකෙන් පිටට ක්‍රියාත්මක වෙන්න මට හැකියාවක්වත් ඕනකමක්වත් නෑ කියලා කවුරුත් දන්නවනෙ.නොවෙනවාම නෙවි.පලක් නැති දේට වෙහෙසිලා පලක් නැ කියල මට අපෙ ඉඳිකට්ට කියල දීල තියෙනවා.මම ඉඳිකට්ටට ආදරේ.ඒක වෙනම දෙයක්.ඒත් බදා වැලඳ සිප සනසන්න ගියොත් ඔය ආදරය වගෙ එක කුඩේ කුඩු වෙන වගත් දන්න නිසා මම ඉවසනවා.පාලනයක් නෙවී.අවබෝදෙන් දරා ගැනීමක්.ඒකත් හරියටම කියල දුන්නෙ ඉඳිකට්ටා සංකල්පෙ ඉගෙන ගනිද්දි තමයි.

හ්ම්ම්...මගේ විකාර කියවීමෙන් කාටවත් සෙතක් වෙන්නෙ නෑ.

එක දවසක් ඔන්න මෙහෙම වැඩක් වුණා.පොරොන්දු දේශයේ ඉඳන් ආව හුළඟක් එක්ක අමනාපෙන් හිටය කුමාරිකාවක් හිටියා.කුමාරයෙක් නොහිටිය නිසා කුමාරිගෙ කතාව බොහොම ලස්සනට ගලාගෙන ගියා.පොරොන්දු දේශය තමන්ගෙ පාඩුවෙ හිටියා.දවසක් මේ කුමාරිට යෝනක දේශයෙන් ආව කුමාරයෙක් මුණ ගැහුණා.කුමාරය හැඩකාර වුණේ නෑ.ඒත් බොහොම සියුමැලි කාරුණික හදවතක් තිබ්බ කෙනෙක්.ප්‍රේමයක් නොවන හැඟීමක් විතරයි උපදවාගන්න පුලුවන් උපරිම තලයේ බැඳීමක් ඇති වුනත්. අම්‍රිත! කුමාරයගෙ නම. අපේ කුමාරි වගෙම මේ කුමාරයත් පොරොන්දු දේශයෙ සුළඟ නිසා කැලඹීමකින් හිටියෙ.ඉතින් දෙන්න මිත්‍රයෝ වුණා.අත් පටලාගෙන යන තරමට.ආදර කතා කියල ඇස් රතු වෙන තරමට,.දුරස් වෙන්න වුණොත් කඳුලක් දෙකක් වැටෙන තරමට.ඒත් ඇත්තමයි ප්‍රේමයක් තිබුණෙ නෑ.එහෙම මිත්‍රකම් පවතින්න පුලුවන්ද කියලා වීතරාගීට තහවුරු කරන්න බෑ.සහතික වෙන්නත් බෑ හැබැයි ඕං.

කොහොමින් කොහොමින් හරි පොරොන්දු දේශය මහා සුළි කුණාටුවක් එවනවා කතන්දරේ තිබිය යුතු විදිහටම.ගස් අඹරවන විදිහටම ජිවිත අඹරවලා පොඩිපට්ටම් කරලා දාන.(ඔන්න මේ වෙලාවෙත් මට ඉඳිකට්ටා මතක් වෙනවා.කලින් අහපු දෙයක් ලියවෙද්දි මට ඉඳිකට්ටව මතක් වෙන එක දැන් පුරුද්දක් වෙලා)අපේ කථානායිකාව අසරණ වෙනවා.මතක වස්ත්‍ර දෙන්නවත් ඉඩක් ලැබෙන්නෙ නෑ.මිත්‍රයා රාජධානියකට පියෑඹුව වග කුමාරි දැන ගන්නවා.පලායමක් නෙවේ වෙන්න ඇති.ඒත් කලගුණ පිණිස වචනයක් වත් කියා ගන්න බැරි වීම.මොන තරම් වේදනාවක්ද?මට හිතා ගන්න බෑ,ඔබට පුලුවන් වෙයි සමහරවිට!

ඉඳි කට්ටෝ!මම ආදරෙයි!මෙහෙම කියන්නෙ කවදාවත් හැබැවින් කියන්න හිතකවත් නැති නිසා. :) කවදාවත්ම කියාගන්න උවමනාවක් "නැතිකරගෙන"ඉන්න නිසා.ඉඳිකට්ටා උඩට යන්න ඕන.ආදරේ කරන්න ඕන.සතුටින් ඉන්න ඕන.ඒත් මාත් එක්ක නෙවී.ඉතිහාසෙ මතක් කරලා එදාට දුක් නොවෙන්නයි මේ කියන්නෙ.

ඉඳිකට්ටෝ මම ආදරෙයි!

සිනා පිපෙන
නෙත
කඳුළු
බිඳක් ලෙස
සැඟව
මතු නොවී
ඉන්ටයි!

Friday, November 12, 2010

ඇය. වීතරාගී ඔහු:යෝදයා


නමක් ගමක් නොතිබුනත් ඒ ආරාධනා පත්‍රෙ තිබුණෙ මගෙ මේසෙ උඩ.මේසෙ අයිති මට.එහෙනම් මේකත් අයිති වෙන්න ඕන මට.වෙහෙසකර ශල්‍යකර්ම දෙකකට පස්සෙ විවේකයක් ගන්න හිතාගෙනයි මම ආවෙ.එකක් වෙඩිඋණ්ඩෙකට තුවාල වෙච්ච හදවතක්.ශරීරය බේර ගන්නවද හදවත බේර ගන්නවද.?මට වැදගත් වුනේ හදවත.ඒත් ශල්‍ය කර්මය පටන් ගන්න කලින්ම හදවත නැවතිලා තිබුණා යථා තත්වයට ගන්න බැරි තරමට.පහසුවෙන් ලාබදායී මරණයක්.අවම ශාරීරික පීඩාවන් සහිතව.මෘත දේහය ලස්සනට තියේවි.
අනිත් එක මස්තිෂ්ක අර්බුදයක්.brain tumorඑකක්.මිනිත්තු කිහිපයක පමාවට නැති වෙන්න තිබුණ ජීවිතයක් අපි බේර ගත්තා.ශල්‍යාගාරෙන් පිටවෙද්දි බඩතඩි මුදලාලිගෙ හාමිනේ කඳුළු පිහගන්නවා මම දැක්කා ."තව පැය භාගෙකින් වාට්ටුවට දානවා"සහායක් හෙදිය එහෙම කිව්වම ඇගේ මූණ වෙනස් වුණා.කඳුලු වේලිලා ඇස් දෙක එළියට පනින්න වගෙ.
මේසෙ ළඟ පුටුවට වැටුණු මං ආරාධනාව කියවන්න ගත්තා.දෙයියනේ.මේක වෙන්න පුළුවන්ද?හැමදාම සිද්ධ නොවේවා කියලා පතපු විවාහෙ.පරමාදර්ශී ප්‍රේමෙ අවසානය.කඳුළු කැට දෙකක් ඇස්දෙකෙන් පැනලා රන්වන් පෑනෙන් ලියවුණු මුතු අකුරු බොඳ කලා.මේ අකුරු කාගෙ වෙන්න පුලුවන්ද?මනාලියගෙ මව් තුමියගෙ?මනාලියගෙ නම් නෙවී.
"යෝදයා ආදරේ කරන්න නම් අපූරුයි,ඒත් කසාද බැඳ ගන්න නම්???මංදා"
කිරලි කියපු කතාව මට මතක් වුණා.
බඩ තඩි මුදලාලිගෙ හාමිනේගෙ මූණෙ තිබ්බ කළුව මට ආයෙ මතක් වුණා.ජීවිතේ වෙහෙසකරයි තමයි.ඒත් අනාගත බිම් කඩ පුරාවටම පතොක් වගාවක් දාන්න ඉඩ දෙන්න පුළුවන්ද?මලක් පිපුණත් කාටවත් නොපෙනෙන කාන්තාර ඉඩමක් ????හිනාවුණත් අහසෙන් කල්පෙකට තෙතමනයක් නොලැබෙන වග දැන දැනම?

මම මොකද කරන්නෙ ඉඳිකට්ටෝ?

ඇය. වීතරාගී
ඔහු:යෝදයා
----------------------------------------
...............................................................
**********************************
----------------------------------------------
-----------------------------------------
?=)(/&%$"£$%&/()=?^?=)(/&%$£"£$%&/()=

Wednesday, November 3, 2010

කලහාරි කාන්තාරයෙ රත්තරන් නිධිය

අද ලියන්න හිතුනා පරණ කතාවක්,සමහරු නම් මං පරණ කතා ලියනවට බොහොම අමනාපයි.පරණ කුණු අවුස්සලා කාට පලක් ද අහනවා.ඒ කතාවෙත් ඇත්තක් නැත්තෙමත් නෑ.

මම පුංචි ළමයෙක් වෙලා ගෙවුණ කාලෙ ඉවර වුණාට පස්සෙ ලස්සන සුරංගනා කතාවක් කියෙව්වා.ඒක කලහාරි කාන්තාරයෙ තිබුණ රත්තරන් නිධියක් ගැන කතාවක්.කාන්තාරෙ මහ කාලයක් රැඳී ඉන්න රත්තරන් නිධියට වාසනාවක් තිබුණෙ නෑ .එහෙම නැත්නම් තමන්ගෙ ළඟ රත්තරන් නිධිය තියා ගන්න කාන්තාරයට පුළුවන් වුණේ නෑ.
මේ වෙද්දි අර ළමයෙක් නොවුණ ළමයා රත්තරන් වලට ආස කරන වයසෙයි ඉන්නෙ.ඒත් ඉතින් ළමයෙක් නෙ.සිරියාවන්ත වනිතාරත්නයකට පුළුවන් වුනාට රත්තරන් කන්දක් බලා කියාගන්න එයාට බැරි බව ළමයා හොඳින්ම දන්නවා.ඉතින් ළමයා දිගටම බලගෙන ඉන්නවා රත්තරන් කන්ද දිහා.
සමහරවිට ළමයා ලොකූ..... ළමයෙක් වෙළා, වනිතාවක් වෙළා, අළුත් රත්තරන් නිධියක අයිතිකාරියක් වෙන්නත් ඉඩ තියේවි.ඒත් අර ළමයෙක් නොවන ළමයෙක් කාළෙ දැක්ක රත්තරන් නිධිය තරම් කොයි එකක් වත් ළමයගෙ හිතේ රැඳෙන්නෙම නැති වෙයි කියලයි ළමයා කියන්නෙ.එහෙම කියන්න හේතුවකුත් ඇති නෙ .නේද? :) සමහර විට රත්තරන් නිසා වෙන්න ඇති.නැත්නම් ජීවිතේදි දැක්ක පළමු වටිනාම වස්තුව නිසා වෙන්න ඇති.කාටවත් හිතා ගන්න තේරුම් ගන්න බැරි පුදුමාකාරම හැඟීමක් නිසා වෙන්නත් පුළුවන්.කොහොම වුණත් හැම බක් වසන්තෙකදිම ඒ "පළමු වසන්තය" මතක් වෙන වග තමයි ළමයා කියන්නෙ.