Monday, June 28, 2010

පොතක් ලියන්න තරම් දක්ෂකමක් වත්,ලේඛන කලාව ගැන කරපු කිසිම හැදෑරීමක්වත් නැති එකේ මේ කතන්දර පොතක් කරන්නෙ මොකටද කියලාමයි උත්තරාට හිතුනෙ.අනෙක පිලිවෙලක් නැති කෑලි අමුණපු මේ කතාවට රහ කවල හැඩ දාල පොතක් කරන්නෙ කොහොමද?එක අතකට පොතක් ලියන්න කතාවක්ම ඕනේ යැයි?හිතේ තියෙන හැමදේම ලිව්ව කියල ඒක පොතක වෙනවයැ.නිකන්ම නිකන් ගිත හෑල්ලු කරගැනිල්ලක් විතරයි,පෑන අතට ගත්ත උත්තරා ඊලඟට කල්පනා කරන්න ගත්තෙ ඒ ටික.
ඉස්සර නං ප්‍රශ්ණයක් ආපු ගමන් කරන්නෙ උත්තරයක් ලැබුනත් නොලැබුනත් "රයන්"ගෙන් අහන එක.අවුරුදු ගානක්ම උත්තරාගෙ ප්‍රශ්ණ.උත්තර ,විසඳුම් රයන්ගෙ.ක්‍රියාත්මක කරන්නේ උත්තරා.
රයන්ට තමන්ගෙ ජීවිතේ එච්චර තැනක් දුන්නෙ ඇයි කියලා උත්තරාටත් පුදුමයි.ඒක ආදරේද?ආදරේ තමයි.ඒත් ඇයි එහෙනම් රයන් වෙනුවෙන් ජීවත් වෙන්න බැරි?බැරි කමකුත් නැහැ.අවුරුදු පහක් කියන්නෙ පොඩි කාලයක් නෙවේ නෙ.උත්තරා අවුරුදු පහක්ම කලේ රයන් කියපු දේවල්.මින් ඉස්සරහටත් ඒක එහෙමමයි නෙ.ඉඳලා හිටලා පාරෙන් පිට පනින කෝච්චියක් වාගෙ උත්තරාටත් වලංගු නැති හිත පීලි පනිද්දි නම් උත්තරාට තරහයි.රයන් කියන දේ කරලා රයන්ගෙ හිත සතුටු කලාම ප්‍රශ්න නෑ නෙ.ඉඳලා හිටලා රයන්ට ටිකක කේන්ති යනවා තමයි.ඒත් පතන හැමදේම ජීවිතේදි ලැබෙන්නෙ නෑ කියලා තේරුම් ගන්න බැරිතරමේ පොඩි එකෙක් නෙවීනෙ උත්තරා.
ඇයි එහෙනම්?ඇයි මේ???රයන් ඕන කරන හැම දේම දෙද්දිත් උත්තරා පීලි පනින්න හදන්නෙ,නැහැදිච්ච කමද?ආදරේ නැති කමද?රයන්ගෙ ආදරේ උත්තරාගෙ හීන එක්ක නොගැලපුන එකද?
මන්දා,කොහොම වුනත් ජීවිතේ හරිය වරද කියලා දෙයක් තියෙනවද?

ඔක්කොම දමල ගහලා මම නැගිට්ටෙ පිරිත් පොත ගන්න.

Wednesday, June 23, 2010

මේ ලියන්නට කියන්නට තබා කිසිවෙකුත් හා කතාවටද නුසුදුසුම වේලාවකි.දිනයකි.නෙල්ලි සුවඳ හමන ෂැම්පු බෝතලයෙන් කාලක්ම ඉහට හලාගෙන ගිනි ගිනි අකුණු කොටන මහ වැස්සේ මිදුලේ කරාමයෙන් සතුටට හෝ දුකට ගැලුවාදැයි නිශ්චිතවම හඳුනා ගන්නට බැරි කඳුළු දියබත්ව යන්ටම නාගත්තේත් ,නිදි ඇඳුම 8.00 වෙද්දී දමාගෙන පිලිවෙල වූයේත් අද දවස කතාවට හෝ ලියවිල්ලට උචිත නොවන වග හැඟුණු නිසාවෙනි.මේ යැයි නිශ්චිතවම පහදා කිව නොහැකි කරුණක් නිසා සිදු වූ මේ විලම්භීතය මින් එහාට කිසිවක්ම නොලියන්නැයි මට බල කරන නිසාවෙන් ලිවිල්ල මින් නවතා ලීමට තීරණය කරමි.කෝප වූවෝ කමා කරත්වා!

Friday, June 18, 2010

මම ආව ජොහැන්නස්බර්ග් නගරෙට.පුරුදු පරිසරයක් නොවුනට මට පුරුදු සුවඳක්.පෙට්‍රල් සුවඳ දිග ඉව අල්ලගෙන ගිහින් මම නැවතුනෙ පාර අයිනට වෙන්න ගලාගෙන ගිය කුණු ඇලක් ළඟ.මම කුණු ඇලට එබුණා.කන්නාඩියකින් බැලුවා වාගෙ මගෙ මූණ වෙනදාටත් වඩා පැහැදිලිව පෙනුණා.මම හිනාවුණා.කුණු ඇලත් හිනා වුණා.වතාවක් දෙකක්.පාර අයිනටම වෙන්න පිපිල තිබුණ කළු රෝස මලත් මා එක්ක හිනාවුණා.එත්!!දැකල පුරුදු මූණක් නේද?ම්හ්!මතකයට එන්නෙම නෑ.නාලාගිරිගෙද?මේ වගෙ කළු හීනි මූනක් තිබුනෙ?හැම වෙලේම හිනා වෙන කළු මූණක්.දූවිලි දැවටුණ.
අමතක කරමු ඉතිහාසය.වාමාවර්තිකව හර්‍ද තර|න්ගයක් ඇවිත් මස්තිෂ්ක පිණ්ඩිකාව කම්පනය කලා.දෙදුරුමට මම තව ටිකෙන් කුණු ඇලේ....